kunteper
Member
Geçen hafta pek hareketli bir hafta oldu. O denli ki bundan evvelki haftanın pazar gününü de alarak 8 gün sürdü adeta. 18 Eylül Pazar günü, Sedat Peker’in yakın takımından olduğu öne sürülen Emre Olur Türkiye’ye getirildi ve tüm haftaya katman katman yayılacak, epey taraflı işaretler, sonuçlar ortaya çıkmaya başladı. Medya Politik köşesini ilgilendiren yanlarına bakarak bu ‘uzun hafta’yı değerlendirelim. Çünkü pergelin ucunu ‘medya’ya koyunca, trol faaliyetlerinden Süleyman Soylu’ya, AKP ve/ya Cumhur İttifakı ortasındaki sürtünme alanlarından yargı ve güvenlik bürokrasisindeki kimi durumlara dek, bir dizi iştah açıcı mevzuyu içeren bir daire çizilebiliyor. Adeta bir Tebeşir Dairesi!
İçişleri Bakanı Süleyman Soylu, Emre Olur’un getirildiği gün, “Emniyet Teşkilatımızı, sıkı takiple bir soysuzu daha ülkemize getirdiği için tebrik ederim” diye ileti atmıştı Twitter’a… 2022 Türkiye’si, hatta sayın bakan için bile fazla öfkeli, teamül-fersa bir üslup. Tahminen de Mayıs 2021’den beri, neredeyse 17 aydır süren bir tansiyonun boşalma anı bu. Evet, Soylu, kendine bağlı polisin, hakkını arayan öğretmenleri darp ederek gözaltına almak niçiniyle eleştirildiği gün, protestocu bir öğretmeni, öbür bir vakitte bir parti mitinginde çekilmiş ve hiç bir cürüm ögesi içermeyen fotoğrafıyla ‘terörist’ ilan etmeye kadar vardırdı işi. Orada ‘fersa’ edilmeyen ne teamül ne etik kaldı. Lakin bu olayda ‘kişisellik’ riskinin yüksekliğine karşın denetim kaçmış üzereydi.
Nitekim Peker’in geçen yıl mayıs ayında başladığı ve türlü araçlarla süren neşriyatında en çok maksat alınan ve en çok yıpranan kişiydi Soylu. Peker’in genç ‘basın danışmanı’na hakaret etmesi, tahminen de bu yüzden hudut bozukluğu, birikmiş öfke olarak yorumlandı en hayli.
Söylendi, fakat burada da bir dahalemekte fayda var: Peker neşriyatı sadece Cumhurbaşkanı Erdoğan ve yakın etrafına değdiğinde, işte ‘fav yasağı’, ‘dijital tecrit’ vs. üzere zamane yaptırımlarına uğradı. Hani biraz abartarak söylesek garip kaçmayacak: Adeta Soylu’ya atış hür idi… Ona yakın gazeteciler ve medya kuruluşları da hırpalandı. Yürümek isteyenler mayınlandı. Özışık kardeşler, TGRT habitatı, Habertürk üniteleri…
Uzun haftanın birinci payı, her ne kadar kendi bekası için olmasa da, bir öteki beka için atılan adımlarla olsa da, Soylu’yu da bir nebze olsun rahatlatacak bu operasyonun Bakan nezdinde yarattığı coşku oldu.
Ama doğal bu ‘beka’ sorununun dikkat çekmemesi kaçınılmazdı. Soylu hakkında fazlaca ağır argümanlar ve kelamlar söylenirken çalışmayan kanallar çalıştırılmış ve Peker’in bir adamı ‘alınmıştı’. Birinci rüzgâr geçince bunun manasına dair sorular ortaya çıkmaya başladı. Üstelik şu biçimde bir risk de ‘ilgili kişiler’in aklına gelmiş olmalı: Emre Olur, sadece Sedat Peker ifşaatına karşı değil, Süleyman Soylu’ya karşı da elverişli bir konumu niye sağlamasın?
Daha açık sormalı: AKP bileşenlerinin bir kısmı ile Soylu içinde yaşandığı bilinen tansiyonun istikrarı, Olur evrakı üzerinden çıkacak bir ‘koz’ ile bozulmaz mı? Üstelik Emre Olur getirilmeden iki gün evvel Ümit Özdağ, Soylu’ya “Yeni bir parti kurma için Ankara ve İstanbul’da iki ofis çerçevesinde çalışmalarını sürdürüyorsun. ABD ile münasebete geçmeye çalışıyorsun” dediği bir görüntü yayınlamışken…
Karşılık çabuk –hatta tahminen de biraz ‘acele’– geldi. Özışık kardeşlerden jübilesini yapmayanı, 20 Eylül günü kendi Youtube kanalındaki yayında özetle şunları söylemiş oldu:
“Süleyman Soylu’nun parti kurmak üzere bir niyeti yok. Erdoğan yaşadığı sürece onun karşısına çıkıp siyaset yapacağını kim söylüyorsa palavra söylüyor… 2023’te Erdoğan bir daha seçilirse Soylu siyasetten çekilecek, AK Parti’ye veda edecek…”
Özışık, Soylu ile bilinen yakınlığına göndermeyle, “Bu bir duyum değil, bu kesin bilgi” de diyordu. Hatta “Erdoğan yeni bir bakılırsav tevdi etse dahi”, Soylu “teşekkür edip kenara çekilecekti…”
Eh, bu kadar ‘yakınından’ yapılan bir açıklama, İçişleri Bakanı’nın siyaseti bırakma sonucunı açıklıyorken geniş yankı uyandırmalıydı elbette. Uyandırdı da. Lakin sadece ‘karşı sokak’ta… İktidar medyası ya topa hiç girmedi, ya da Akit üzere kontra-atak yaptı: “Sedat Peker’in patlattığı Haydi Özışık’tan Süleyman Soylu fitnesi!”
Yetmemişti… 20 Eylül’deki bu ‘karşılığa’ karşın, iktidar medyası uzaklara bakarak ıslık çalıyor; muhalif basında çıkan ‘Soylu gitti gidiyor’ argümanları da sürüyordu.
22 Eylül’de Şamil Tayyar da, “Soylu Bakanımız işini düzgün yapan, başarılı, kamuoyu algısı devasa yükseklikte biri. Siyasette bu durum, birden fazla kere fitne deposudur. Özel dost sohbetlerinde siyasi tek emelinin, Cumhurbaşkanımızı bir daha seçtirmek, daha sonra siyaseti bırakmak olduğunu daima söyler” diye yazdı.
Ama Tayyar’ın kelamları de iktidar medyasında değerli bir karşılık bulmadı. Kimse gözyaşı dökmüyor, ‘aman bakanım olur mu öyle’ demiyordu.
Soylu muhalefetten teveccüh görmeyi beklemiyordu muhtemelen. “Kaçacak” tipi yorumlara karşı 22 Eylül’de bir Haydi Özışık görüntüsü daha yayınlandı; “Vekil adayı bile değil, dokunulmazlığı olmayacak” diye yama yapıyordu tahminen Özışık. Ancak muhalefet matbuatındaki beklenen köpürtüden epeyce, iktidar plazalarındaki ketumluk can sıkmış olmalı. Haydi Özışık da Şamil Tayyar da aktarsa, iletisini iletemiyor muydu İçişleri Bakanı?
daha sonra 24 Eylül’de, Ulusal Gazete’nin Ankara muhabiri Bünyamin Güler’in, “Soylu gidecek yerine düşünülen isim Faruk Çelik” argümanı birden teğe yayıldı. Aslında Güler’in “Soylu yerine [Faruk] Çelik iddiası!” başlıklı haberi Ulusal Gazete’de 21 Eylül’de yayınlanmış, lakin gecikmiş biçimde 23 Eylül akşamı, TV5 yayınında bu iddiayı yenidenlayınca gündeme girmişti. Öteki ‘sessizlik’ ile birleşince, ‘Soylu gidiyor’ argümanlarındaki ısrarın yalnızca muhalif medyada köpürmesi de teselli olmamıştır.
Fakat tıpkı gün bir ‘test’ bahtı daha vardı. Dâhiliye Nazırı, 24 Eylül günü memleketi Trabzon’daydı.
Kent merkezinde, Sürmene, Ortahisar, Araklı ve Köprübaşı’nda, cami, hükümet konağı ve okul açtı, bir epeyce yeri ziyaret etti. Uzun uzun konuştu. Lakin bir daha en tanınan haber, Araklı Hükümet Konağı açılışında konuşurken sağanak altında kendisini dinleyen ve bu esnada ‘gökkuşağı’ renklerinde bir şemsiye açan vatandaşa müdahale edilmesi oldu!
Soylu’nun ‘Trabzon çıkarması’ da kendi tarafının ilgisini çekmemişti.
25 Eylül günü, iktidar yanlısı Hürriyet, Sabah, Yeni Şafak, Akşam, Milliyet, Akit, Milat, Takvim, Diriliş Postası’nın yanı sıra, ‘müttefik’ gazeteler Aydınlık ve Türkgün, hatta Soylu’ya en yakın mecra olarak gaye de olan Türkiye gazetesi bile, birinci sayfalarında Süleyman Soylu’nun ‘Trabzon çıkarması’na yer vermediler. Dört saati bulan konuşmalarından tek satır başlık çıkmadı ön sayfalara.
Tamam, pazar gazeteleri biraz ‘soğuk’ çalışılır, cumartesi tam takım olmaz gazeteler. Haydi, o denli olsun. Pekala, sonraki gün Diyarbakır’a gidip, iktidar cenahı için epey kıymetli bir sembol haline gelmiş bulunan Diyarbakır Anneleri’ni ziyaret etmesi de hakkında bu denli sav bulunan bir bakana ‘sahip çıkmak’ için uygun bir fırsat değil miydi?
Değilmiş.
Pazartesi günü sadece Aydınlık ve Türkiye gazetelerinin birinci sayfasına girebildi. Türkiye, Erdoğan’ın İTO konuşmasının çabucak altına, “Annelere Soylu morali” başlığıyla; Aydınlık ise “Geleceğimiz ABD’de değil Anadolu’da” başlığıyla selamlamıştı Soylu’yu…
Diğerleri ‘içeride’ gördüler haberi.
Bunca hareketli bir haftada, İçişleri Bakanı ile bağlı olduğu iktidarın medyası içindeki bu lodoslu ilgiden alınacak paylar olmalı. Basın için pay demek soru demektir bir bakıma. bu biçimde beş soru çıkaralım:
Emre Olur’un getirildiği ve Peker’in tecride alındığı şartlarda, artık Erdoğan yerine yumruk yemesi gereken bir ön cepheye sahip olma önceliği kalmadıysa, daha evvel hayli hırpalanmış bu ön cephenin ‘maliyeti’ tartışma konusu mu olmaktadır? Daha açık diyelim, şu mu tartışılıyor: Peker’in susturulduğu şartlarda, 17 aylık Peker paratoneri Soylu’nun yıpranmışlığı, kritik seçim öncesi taşınmaya paha bir yük müdür?
Soylu kendisine yakın gazeteciler aracılığıyla, 2023’te siyaseti bırakacağını anons ettirirken, direkt bu tartışmalara mı bildiri göndermektedir? Belirli ki akim kalması için uğraş edilen Peker rüzgârının yalnızca kendisini yıkmasına karşı mı gayret göstermektedir?
Buna karşı iktidar medyasının ezici çoğunluğundaki kayıtsızlık, hem bu tartışmanın işareti, birebir vakitte Soylu’nun medya-iletişim alanındaki yalnızlığının mı bir göstergesidir?
Vaktiyle, üstelik daha elverişsiz şartlarda, imza bile atılmamış yazıyla ‘Başbakan devirmiş’ bir siyasetin, artık hayli daha baskın oldukları bir vakitte bu biçimde her insanın gözü önünde sessiz sinema oynaması bir güçsüzlük işareti midir?
Yoksa Soylu, medyadaki tüm güçsüzlüğüne karşın öteki niçinlerle mi alt edilmesi kolay olmayan bir aktördür?
Belli ki daha fazlaca konuşacağız bunları…
İçişleri Bakanı Süleyman Soylu, Emre Olur’un getirildiği gün, “Emniyet Teşkilatımızı, sıkı takiple bir soysuzu daha ülkemize getirdiği için tebrik ederim” diye ileti atmıştı Twitter’a… 2022 Türkiye’si, hatta sayın bakan için bile fazla öfkeli, teamül-fersa bir üslup. Tahminen de Mayıs 2021’den beri, neredeyse 17 aydır süren bir tansiyonun boşalma anı bu. Evet, Soylu, kendine bağlı polisin, hakkını arayan öğretmenleri darp ederek gözaltına almak niçiniyle eleştirildiği gün, protestocu bir öğretmeni, öbür bir vakitte bir parti mitinginde çekilmiş ve hiç bir cürüm ögesi içermeyen fotoğrafıyla ‘terörist’ ilan etmeye kadar vardırdı işi. Orada ‘fersa’ edilmeyen ne teamül ne etik kaldı. Lakin bu olayda ‘kişisellik’ riskinin yüksekliğine karşın denetim kaçmış üzereydi.
Nitekim Peker’in geçen yıl mayıs ayında başladığı ve türlü araçlarla süren neşriyatında en çok maksat alınan ve en çok yıpranan kişiydi Soylu. Peker’in genç ‘basın danışmanı’na hakaret etmesi, tahminen de bu yüzden hudut bozukluğu, birikmiş öfke olarak yorumlandı en hayli.
Söylendi, fakat burada da bir dahalemekte fayda var: Peker neşriyatı sadece Cumhurbaşkanı Erdoğan ve yakın etrafına değdiğinde, işte ‘fav yasağı’, ‘dijital tecrit’ vs. üzere zamane yaptırımlarına uğradı. Hani biraz abartarak söylesek garip kaçmayacak: Adeta Soylu’ya atış hür idi… Ona yakın gazeteciler ve medya kuruluşları da hırpalandı. Yürümek isteyenler mayınlandı. Özışık kardeşler, TGRT habitatı, Habertürk üniteleri…
Uzun haftanın birinci payı, her ne kadar kendi bekası için olmasa da, bir öteki beka için atılan adımlarla olsa da, Soylu’yu da bir nebze olsun rahatlatacak bu operasyonun Bakan nezdinde yarattığı coşku oldu.
Ama doğal bu ‘beka’ sorununun dikkat çekmemesi kaçınılmazdı. Soylu hakkında fazlaca ağır argümanlar ve kelamlar söylenirken çalışmayan kanallar çalıştırılmış ve Peker’in bir adamı ‘alınmıştı’. Birinci rüzgâr geçince bunun manasına dair sorular ortaya çıkmaya başladı. Üstelik şu biçimde bir risk de ‘ilgili kişiler’in aklına gelmiş olmalı: Emre Olur, sadece Sedat Peker ifşaatına karşı değil, Süleyman Soylu’ya karşı da elverişli bir konumu niye sağlamasın?
Daha açık sormalı: AKP bileşenlerinin bir kısmı ile Soylu içinde yaşandığı bilinen tansiyonun istikrarı, Olur evrakı üzerinden çıkacak bir ‘koz’ ile bozulmaz mı? Üstelik Emre Olur getirilmeden iki gün evvel Ümit Özdağ, Soylu’ya “Yeni bir parti kurma için Ankara ve İstanbul’da iki ofis çerçevesinde çalışmalarını sürdürüyorsun. ABD ile münasebete geçmeye çalışıyorsun” dediği bir görüntü yayınlamışken…
Karşılık çabuk –hatta tahminen de biraz ‘acele’– geldi. Özışık kardeşlerden jübilesini yapmayanı, 20 Eylül günü kendi Youtube kanalındaki yayında özetle şunları söylemiş oldu:
“Süleyman Soylu’nun parti kurmak üzere bir niyeti yok. Erdoğan yaşadığı sürece onun karşısına çıkıp siyaset yapacağını kim söylüyorsa palavra söylüyor… 2023’te Erdoğan bir daha seçilirse Soylu siyasetten çekilecek, AK Parti’ye veda edecek…”
Özışık, Soylu ile bilinen yakınlığına göndermeyle, “Bu bir duyum değil, bu kesin bilgi” de diyordu. Hatta “Erdoğan yeni bir bakılırsav tevdi etse dahi”, Soylu “teşekkür edip kenara çekilecekti…”
Eh, bu kadar ‘yakınından’ yapılan bir açıklama, İçişleri Bakanı’nın siyaseti bırakma sonucunı açıklıyorken geniş yankı uyandırmalıydı elbette. Uyandırdı da. Lakin sadece ‘karşı sokak’ta… İktidar medyası ya topa hiç girmedi, ya da Akit üzere kontra-atak yaptı: “Sedat Peker’in patlattığı Haydi Özışık’tan Süleyman Soylu fitnesi!”
Yetmemişti… 20 Eylül’deki bu ‘karşılığa’ karşın, iktidar medyası uzaklara bakarak ıslık çalıyor; muhalif basında çıkan ‘Soylu gitti gidiyor’ argümanları da sürüyordu.
22 Eylül’de Şamil Tayyar da, “Soylu Bakanımız işini düzgün yapan, başarılı, kamuoyu algısı devasa yükseklikte biri. Siyasette bu durum, birden fazla kere fitne deposudur. Özel dost sohbetlerinde siyasi tek emelinin, Cumhurbaşkanımızı bir daha seçtirmek, daha sonra siyaseti bırakmak olduğunu daima söyler” diye yazdı.
Ama Tayyar’ın kelamları de iktidar medyasında değerli bir karşılık bulmadı. Kimse gözyaşı dökmüyor, ‘aman bakanım olur mu öyle’ demiyordu.
Soylu muhalefetten teveccüh görmeyi beklemiyordu muhtemelen. “Kaçacak” tipi yorumlara karşı 22 Eylül’de bir Haydi Özışık görüntüsü daha yayınlandı; “Vekil adayı bile değil, dokunulmazlığı olmayacak” diye yama yapıyordu tahminen Özışık. Ancak muhalefet matbuatındaki beklenen köpürtüden epeyce, iktidar plazalarındaki ketumluk can sıkmış olmalı. Haydi Özışık da Şamil Tayyar da aktarsa, iletisini iletemiyor muydu İçişleri Bakanı?
daha sonra 24 Eylül’de, Ulusal Gazete’nin Ankara muhabiri Bünyamin Güler’in, “Soylu gidecek yerine düşünülen isim Faruk Çelik” argümanı birden teğe yayıldı. Aslında Güler’in “Soylu yerine [Faruk] Çelik iddiası!” başlıklı haberi Ulusal Gazete’de 21 Eylül’de yayınlanmış, lakin gecikmiş biçimde 23 Eylül akşamı, TV5 yayınında bu iddiayı yenidenlayınca gündeme girmişti. Öteki ‘sessizlik’ ile birleşince, ‘Soylu gidiyor’ argümanlarındaki ısrarın yalnızca muhalif medyada köpürmesi de teselli olmamıştır.
Fakat tıpkı gün bir ‘test’ bahtı daha vardı. Dâhiliye Nazırı, 24 Eylül günü memleketi Trabzon’daydı.
Kent merkezinde, Sürmene, Ortahisar, Araklı ve Köprübaşı’nda, cami, hükümet konağı ve okul açtı, bir epeyce yeri ziyaret etti. Uzun uzun konuştu. Lakin bir daha en tanınan haber, Araklı Hükümet Konağı açılışında konuşurken sağanak altında kendisini dinleyen ve bu esnada ‘gökkuşağı’ renklerinde bir şemsiye açan vatandaşa müdahale edilmesi oldu!
Soylu’nun ‘Trabzon çıkarması’ da kendi tarafının ilgisini çekmemişti.
25 Eylül günü, iktidar yanlısı Hürriyet, Sabah, Yeni Şafak, Akşam, Milliyet, Akit, Milat, Takvim, Diriliş Postası’nın yanı sıra, ‘müttefik’ gazeteler Aydınlık ve Türkgün, hatta Soylu’ya en yakın mecra olarak gaye de olan Türkiye gazetesi bile, birinci sayfalarında Süleyman Soylu’nun ‘Trabzon çıkarması’na yer vermediler. Dört saati bulan konuşmalarından tek satır başlık çıkmadı ön sayfalara.
Tamam, pazar gazeteleri biraz ‘soğuk’ çalışılır, cumartesi tam takım olmaz gazeteler. Haydi, o denli olsun. Pekala, sonraki gün Diyarbakır’a gidip, iktidar cenahı için epey kıymetli bir sembol haline gelmiş bulunan Diyarbakır Anneleri’ni ziyaret etmesi de hakkında bu denli sav bulunan bir bakana ‘sahip çıkmak’ için uygun bir fırsat değil miydi?
Değilmiş.
Pazartesi günü sadece Aydınlık ve Türkiye gazetelerinin birinci sayfasına girebildi. Türkiye, Erdoğan’ın İTO konuşmasının çabucak altına, “Annelere Soylu morali” başlığıyla; Aydınlık ise “Geleceğimiz ABD’de değil Anadolu’da” başlığıyla selamlamıştı Soylu’yu…
Diğerleri ‘içeride’ gördüler haberi.
Bunca hareketli bir haftada, İçişleri Bakanı ile bağlı olduğu iktidarın medyası içindeki bu lodoslu ilgiden alınacak paylar olmalı. Basın için pay demek soru demektir bir bakıma. bu biçimde beş soru çıkaralım:
Emre Olur’un getirildiği ve Peker’in tecride alındığı şartlarda, artık Erdoğan yerine yumruk yemesi gereken bir ön cepheye sahip olma önceliği kalmadıysa, daha evvel hayli hırpalanmış bu ön cephenin ‘maliyeti’ tartışma konusu mu olmaktadır? Daha açık diyelim, şu mu tartışılıyor: Peker’in susturulduğu şartlarda, 17 aylık Peker paratoneri Soylu’nun yıpranmışlığı, kritik seçim öncesi taşınmaya paha bir yük müdür?
Soylu kendisine yakın gazeteciler aracılığıyla, 2023’te siyaseti bırakacağını anons ettirirken, direkt bu tartışmalara mı bildiri göndermektedir? Belirli ki akim kalması için uğraş edilen Peker rüzgârının yalnızca kendisini yıkmasına karşı mı gayret göstermektedir?
Buna karşı iktidar medyasının ezici çoğunluğundaki kayıtsızlık, hem bu tartışmanın işareti, birebir vakitte Soylu’nun medya-iletişim alanındaki yalnızlığının mı bir göstergesidir?
Vaktiyle, üstelik daha elverişsiz şartlarda, imza bile atılmamış yazıyla ‘Başbakan devirmiş’ bir siyasetin, artık hayli daha baskın oldukları bir vakitte bu biçimde her insanın gözü önünde sessiz sinema oynaması bir güçsüzlük işareti midir?
Yoksa Soylu, medyadaki tüm güçsüzlüğüne karşın öteki niçinlerle mi alt edilmesi kolay olmayan bir aktördür?
Belli ki daha fazlaca konuşacağız bunları…