kunteper
Member
Edirne Cezaevi’nde tutuklu bulunan eski HDP Eş Genel Lideri Selahattin Demirtaş, Yeni Hayat Gazetesi’ne ‘Aynı halaya durmak için’ başlıklı bir yazı kaleme aldı. Demirtaş yazısında “Bizleri tıpkı partide buluşturan kaygılar tıpkı sınıfa sokmayabilir fakat tıpkı düğünün halayına durmak, tıpkı sofraya oturmak, mevcut ekonomik kriz ortamında Kürt fakirlerinin düşürülmek istendiği sefalet şartlarına karşı direnç ve dayanışma düzeneklerini genişletmek her insanın sorumluluğudur” tabirini kullandı.
Demirtaş’ın yazısı şu biçimde:
“Beş yılı aşkın müddettir mahpusta tutulmamızın en kıymetli niçinlerinden biri halkla direkt temas kurmamızın engellenmek istenmesi. Lakin tüm kısıtlamalara karşın avukatlarım, müşahede ve kanılarını benimle paylaşan dostlarım ve bana gönderilen sayısız mektuptan süzdüğüm bilgiler yardımıyla Diyarbakır’dan Van’a, Mardin’den Iğdır’a, Batman’dan Bingöl’e, Hakkâri’den Şırnak’a kadar bir epeyce yeri mahalle mahalle, sokak sokak, ilçe ilçe, köy köy geziyor; fakir halkımıza, emekçi ve işçi sınıflara dayatılanları tek tek not ediyorum.
Tıpkı seyahatleri İstanbul’da, İzmir’de, Adana’da, memleketin dört bir yanında ve temel olarak fakir sınıfların yaşadığı semtlerde, çalıştığı atölyelerde, fabrikalarda, tüm sömürü alanlarında da yapıyorum. Halkımızın, dostlarımızın müşahedelerini, şikâyetlerini, tenkit ve tekliflerini avukatlar yahut mektup aracılığıyla bana iletmeye devam etmelerini diliyorum.
İŞÇİ ÇEPERLERE İTİLİYOR
Memleketin her yerinde, fakat bilhassa HDP’nin siyasi olarak kuvvetli olduğu, kayyum siyasetiyle gasp edilen, fiili olağanüstü Hal rejimiyle baskı altında tutulan birfazlaca yerde, güzelce fakirleştirilmiş personel ve işçi sınıfların hem fiziki tıpkı vakitte toplumsal açıdan kent çeperlerine itildiğini, biroldukça vilayet ve ilçede orta sınıfların yaşadığı semtler ile fakir sınıfların yaşadığı mahallelerin besbelli hudutlarla birbirlerinden yeterlice ayrıldığını, fakir Kürt kitlelerinin giderek gettolara itildiğini, buralarda da devletin güç aygıtlarıyla baş başa bırakıldıklarını, bunun tasarlanarak icra edilen bir plan olduğunu gözlemliyorum.
Kürt sermaye sınıfının birtakım ögelerinin şuurlu olmasa bile sınıfsal yapıları gereği buna iştirak ettiğini, orta sınıfların ise bunu olağanlaştırmaya yöneldiğini üzülerek izliyorum. Bu kentsel dışlanmaya, ayırımcılık ve mutenalaştırma seferberliğine ortak olan sermaye kümelerinin iştahlarına gem vurmaları, fakirleştirilmiş ve tüm sınıfların en altına itilmiş halkımızın sahipsiz olmadığını hatırlamaları, baskıcı rejimin planlarının uygulayıcısı olmamaları, zulüm tertibinin ortadan kalkması için uğraş sarf etmeleri gerekiyor.
Öte yandan, Kürt siyasal hareketinin politik şuuruyla yoğrulmuş geniş kitleler, yani hem fakir tıpkı vakitte orta sınıftan beşerler hala birebir partide olmalarına karşın sınıf ve kültür farklılaşmasının yol açtığı siyasal sonuçlar niçiniyle, giderek “ayrı mahallelerin çocukları” haline geliyor, getiriliyorlar.
Fakir kesitler giderek hem toplumsal hayattan hem siyasetten tıpkı vakitte kentten dışlanıyor, tabiri caizse kovuluyorlar. Kapitalizmin hiyerarşisi, her yerde olduğu üzere politik Kürt mahallesinde de olağan sonuçlarını doğururken devletin çeşitli kirli elleri Türkiye’deki işçi kitlelerin birbirine el uzatmasını da engelliyor.
Genel bir tespit olarak şunu belirtmeliyim; AKP-MHP’nin, Ulusal Güvenlik Heyeti onayıyla yürüttüğü “çöktürme planı”nın bir ayağı da toplumu zayıflatıp düşkünleştirmek, Kürt halkını kendi ortasında bölük pörçük hale getirmekti. Fakat örgütlü bir halkı düşkünleştirmek kolay olmayacağı için evvel onun örgütlü yapılarına yönelik kapsamlı bir taarruza girişildi. Bu atak hala devam ediyor. Partisi, belediyeleri, kültür kurumları, basın organları, sivil toplum örgütleri, bayan ve gençlik yapılanmaları sistematik ve ağır ataklara tabi tutularak halk her yerde öncüsüz, örgütsüz, bu biçimdece savunmasız bırakılmaya çalışıldı.
Cizre ve Sur başta olmak üzere, bölgede her türlü yabanî usul en acımasız biçimde hayata geçirilerek halk iradesi kırılmaya, teslim alınmaya çalışıldı. Ağırlaştırılmış baskı siyasetleriyle kentler ablukaya alınarak senelera yayılan bir olağanüstü Hal rejimiyle toplumsal, siyasal, kültürel ve ekonomik alan nefessiz bırakılmaya, boğulmaya çalışıldı. Öncü siyasi takımlar zindana yahut sürgüne gönderilerek ve maalesef birçoğu da katledilerek tasfiye edilmeye çalışıldı.
Tüm bunlarla bir arada apolitik, yozlaşmış bir hayatın kapıları da sonuna kadar açıldı ve fakir Kürtler o kapıdan girmeye zorlandı. Uyuşturucu, fuhuş, muhbirlik üzere her cinsten yozlaşma ve çürüme şahsen devlet eliyle, üstelik kimi yerlerde açıkça topluma dayatıldı, göz yumuldu, desteklendi, uygulandı. Kürt siyasal hareketinin tesirinden arındırıldığı zannedilen yerlere anti kültür kodları enjekte edildi. halbuki Kürt siyasal hareketi yalnızca makro siyaset üreten bir merkez değil, onurlu bir hayat usulü, kültür, etik pahalar üreten ve bunu hayatın temeline koymayı başaran katmanlı bir harekettir. HDP de bu manada bir Türkiye partisi değil, dünya partisidir.
Bunun farkında olan baskı rejimi aktörleri ataklarını fazlaca kapsamlı ve derinlikli biçimde planlayıp hayata geçirdiler. Toplumu düşkünleştirmeyi, halkta kültürel çözülmeyi başardıklarında Kürt siyasal hareketini tasfiye etmenin an problemi olacağını zannediyorlardı.
FAKİR KİTLELER SAHİPSİZ Mİ?
Ancak bu olmadı, başaramadılar. Kürt halkı her manada “sivil ölüm”e bütün gücüyle direndi. Bu varlık yokluk uğraşından dik durmayı başararak çıktı. “Çöktürme planı”nın sahipleri, başta personel ve işçi sınıflar olmak üzere, Kürt halkının direnci yardımıyla çöktü, yenildi, dağıldı. Siyasi günleri artık sayılıdır. Lakin, yarattıkları yıkımın verdiği bir fazlaca hasar olduğu yerde duruyor. İşte onlardan biri de fakirleşme ve yoksullaşanları her yerden kovulacak “lanetliler” sınıfına sokma eğilimini orta sınıf “kültürü” eliyle olağanlaştırmaları.
Bu bahiste, HDP kadar Kürt orta sınıfları, Kürt sermayedarları da önemli bir farkındalık geliştirmek zorunda. Bizleri tıpkı partide buluşturan kederler tıpkı sınıfa sokmayabilir lakin birebir düğünün halayına durmak, tıpkı sofraya oturmak, mevcut ekonomik kriz ortamında Kürt fakirlerinin düşürülmek istendiği sefalet şartlarına karşı direnç ve dayanışma düzeneklerini genişletmek her insanın sorumluluğudur.
Kürt personel ve işçi sınıfları, yoksulluk mukadderatları olduğu için değil, devlet onları politik iradeden mahrum bırakmak gayesiyle sömürü nizamını sübvanse edegeldiği için fakirler.
27 Temmuz 1969’da Devrimci Doğu Kültür Ocakları’nın öncülüğü ve Türkiye Emekçi Partisi’nin dayanağıyla gerçekleştirilen Doğu Mitingleri’nin Hilvan ayağında, Kürt personeller ve köylüler “Em tîne, em birçîne, bê kes û bê xwedîne” (Susuzuz, açız, kimsesiz ve sahipsiziz) yazılı bir pankart açmışlardı. Kürt siyasi hareketi ulusal kimlik talepleriyle bir arada bu sınıfsal talepleri ve tüm uğraş mirasını devralarak ortaya çıktı. Halk hala baskıyla, sömürüyle karşı karşıya fakat artık kimsesiz ve sahipsiz değil. Zira Kürt fakirleri kendi politik iradelerini bedellerle inşa ettiler. O politik irade bugün HDP’de cisimleşmiş ve gayeleriyle, tahayyül ettikleriyle bir dünya partisi haline gelmiştir. Zira HDP’nin hamuru sömürüsüz ve her manada, her etapta eşitlikçi bir ömür anlayışıyla yoğrulmuştur.
Ezberden bir slogan değil bizimki, sınıf gerçekliğimiz: Bizler fabrikalarda, atölyelerde emeği sömürülenlerin, tarlalarda ırgat yapılanların, fakir gettolarına iteklenenlerin, kavurucu güneşte ve dondurucu soğukta elektriği, suyu kesilenlerin yanında değil, ortasındayız. Bizi, siyasi geleneğimizi yalnızca niyetlerimiz değil, ömrümüzün pratiği, devletin ve onun işbirlikçisi sermaye sınıflarının baskı ve sömürüleri sol ile bütünleştirmiştir. Bugün Türkiye’nin proletaryasının en büyük kesimini, HDP’nin de tabanını oluşturan Kürt personel sınıfı oluşturuyor. İşçi halkın çocukları olarak, işçi sınıflarla konuşurken tercümana muhtaçlığımız yok. Lisanımız birebir, sınıfımız tıpkı, maksadımız tıpkı.
Tıpkı 1960’larda olduğu üzere, bir defa daha halkımızı “aç, susuz, kimsesiz ve sahipsiziz” hissine itenlere karşı amansız bir çaba yürüttük, yürütüyoruz. Türkiye’de faşizme ve kapitalist sömürüye en büyük bedeli ödeyen Kürt siyasal hareketi, personel ve işçi sınıfların amansız gayretiyle hem kendisini birebir vakitte siyasi öncülerini ayakta tutmayı başardı. Türkiye mevcut faşizmden ve kapitalist sömürü tertibinden kurtulacaksa bundaki en büyük hissenin Kürt personel ve işçi sınıfların ve onların temsilcilerinin olduğu unutulmamalıdır.
Bu açıdan HDP’nin, bizlerin solun neresinde durduğunu merak edenler önyargı ve kronik üsttenci bakıştan arınarak bulundukları yerin soluna bakarlarsa bizi orada bakılırsaceklerdir. Bu sol için kaygılanacak değil, gurur duyulacak bir durumdur.
Demirtaş’ın yazısı şu biçimde:
“Beş yılı aşkın müddettir mahpusta tutulmamızın en kıymetli niçinlerinden biri halkla direkt temas kurmamızın engellenmek istenmesi. Lakin tüm kısıtlamalara karşın avukatlarım, müşahede ve kanılarını benimle paylaşan dostlarım ve bana gönderilen sayısız mektuptan süzdüğüm bilgiler yardımıyla Diyarbakır’dan Van’a, Mardin’den Iğdır’a, Batman’dan Bingöl’e, Hakkâri’den Şırnak’a kadar bir epeyce yeri mahalle mahalle, sokak sokak, ilçe ilçe, köy köy geziyor; fakir halkımıza, emekçi ve işçi sınıflara dayatılanları tek tek not ediyorum.
Tıpkı seyahatleri İstanbul’da, İzmir’de, Adana’da, memleketin dört bir yanında ve temel olarak fakir sınıfların yaşadığı semtlerde, çalıştığı atölyelerde, fabrikalarda, tüm sömürü alanlarında da yapıyorum. Halkımızın, dostlarımızın müşahedelerini, şikâyetlerini, tenkit ve tekliflerini avukatlar yahut mektup aracılığıyla bana iletmeye devam etmelerini diliyorum.
İŞÇİ ÇEPERLERE İTİLİYOR
Memleketin her yerinde, fakat bilhassa HDP’nin siyasi olarak kuvvetli olduğu, kayyum siyasetiyle gasp edilen, fiili olağanüstü Hal rejimiyle baskı altında tutulan birfazlaca yerde, güzelce fakirleştirilmiş personel ve işçi sınıfların hem fiziki tıpkı vakitte toplumsal açıdan kent çeperlerine itildiğini, biroldukça vilayet ve ilçede orta sınıfların yaşadığı semtler ile fakir sınıfların yaşadığı mahallelerin besbelli hudutlarla birbirlerinden yeterlice ayrıldığını, fakir Kürt kitlelerinin giderek gettolara itildiğini, buralarda da devletin güç aygıtlarıyla baş başa bırakıldıklarını, bunun tasarlanarak icra edilen bir plan olduğunu gözlemliyorum.
Kürt sermaye sınıfının birtakım ögelerinin şuurlu olmasa bile sınıfsal yapıları gereği buna iştirak ettiğini, orta sınıfların ise bunu olağanlaştırmaya yöneldiğini üzülerek izliyorum. Bu kentsel dışlanmaya, ayırımcılık ve mutenalaştırma seferberliğine ortak olan sermaye kümelerinin iştahlarına gem vurmaları, fakirleştirilmiş ve tüm sınıfların en altına itilmiş halkımızın sahipsiz olmadığını hatırlamaları, baskıcı rejimin planlarının uygulayıcısı olmamaları, zulüm tertibinin ortadan kalkması için uğraş sarf etmeleri gerekiyor.
Öte yandan, Kürt siyasal hareketinin politik şuuruyla yoğrulmuş geniş kitleler, yani hem fakir tıpkı vakitte orta sınıftan beşerler hala birebir partide olmalarına karşın sınıf ve kültür farklılaşmasının yol açtığı siyasal sonuçlar niçiniyle, giderek “ayrı mahallelerin çocukları” haline geliyor, getiriliyorlar.
Fakir kesitler giderek hem toplumsal hayattan hem siyasetten tıpkı vakitte kentten dışlanıyor, tabiri caizse kovuluyorlar. Kapitalizmin hiyerarşisi, her yerde olduğu üzere politik Kürt mahallesinde de olağan sonuçlarını doğururken devletin çeşitli kirli elleri Türkiye’deki işçi kitlelerin birbirine el uzatmasını da engelliyor.
Genel bir tespit olarak şunu belirtmeliyim; AKP-MHP’nin, Ulusal Güvenlik Heyeti onayıyla yürüttüğü “çöktürme planı”nın bir ayağı da toplumu zayıflatıp düşkünleştirmek, Kürt halkını kendi ortasında bölük pörçük hale getirmekti. Fakat örgütlü bir halkı düşkünleştirmek kolay olmayacağı için evvel onun örgütlü yapılarına yönelik kapsamlı bir taarruza girişildi. Bu atak hala devam ediyor. Partisi, belediyeleri, kültür kurumları, basın organları, sivil toplum örgütleri, bayan ve gençlik yapılanmaları sistematik ve ağır ataklara tabi tutularak halk her yerde öncüsüz, örgütsüz, bu biçimdece savunmasız bırakılmaya çalışıldı.
Cizre ve Sur başta olmak üzere, bölgede her türlü yabanî usul en acımasız biçimde hayata geçirilerek halk iradesi kırılmaya, teslim alınmaya çalışıldı. Ağırlaştırılmış baskı siyasetleriyle kentler ablukaya alınarak senelera yayılan bir olağanüstü Hal rejimiyle toplumsal, siyasal, kültürel ve ekonomik alan nefessiz bırakılmaya, boğulmaya çalışıldı. Öncü siyasi takımlar zindana yahut sürgüne gönderilerek ve maalesef birçoğu da katledilerek tasfiye edilmeye çalışıldı.
Tüm bunlarla bir arada apolitik, yozlaşmış bir hayatın kapıları da sonuna kadar açıldı ve fakir Kürtler o kapıdan girmeye zorlandı. Uyuşturucu, fuhuş, muhbirlik üzere her cinsten yozlaşma ve çürüme şahsen devlet eliyle, üstelik kimi yerlerde açıkça topluma dayatıldı, göz yumuldu, desteklendi, uygulandı. Kürt siyasal hareketinin tesirinden arındırıldığı zannedilen yerlere anti kültür kodları enjekte edildi. halbuki Kürt siyasal hareketi yalnızca makro siyaset üreten bir merkez değil, onurlu bir hayat usulü, kültür, etik pahalar üreten ve bunu hayatın temeline koymayı başaran katmanlı bir harekettir. HDP de bu manada bir Türkiye partisi değil, dünya partisidir.
Bunun farkında olan baskı rejimi aktörleri ataklarını fazlaca kapsamlı ve derinlikli biçimde planlayıp hayata geçirdiler. Toplumu düşkünleştirmeyi, halkta kültürel çözülmeyi başardıklarında Kürt siyasal hareketini tasfiye etmenin an problemi olacağını zannediyorlardı.
FAKİR KİTLELER SAHİPSİZ Mİ?
Ancak bu olmadı, başaramadılar. Kürt halkı her manada “sivil ölüm”e bütün gücüyle direndi. Bu varlık yokluk uğraşından dik durmayı başararak çıktı. “Çöktürme planı”nın sahipleri, başta personel ve işçi sınıflar olmak üzere, Kürt halkının direnci yardımıyla çöktü, yenildi, dağıldı. Siyasi günleri artık sayılıdır. Lakin, yarattıkları yıkımın verdiği bir fazlaca hasar olduğu yerde duruyor. İşte onlardan biri de fakirleşme ve yoksullaşanları her yerden kovulacak “lanetliler” sınıfına sokma eğilimini orta sınıf “kültürü” eliyle olağanlaştırmaları.
Bu bahiste, HDP kadar Kürt orta sınıfları, Kürt sermayedarları da önemli bir farkındalık geliştirmek zorunda. Bizleri tıpkı partide buluşturan kederler tıpkı sınıfa sokmayabilir lakin birebir düğünün halayına durmak, tıpkı sofraya oturmak, mevcut ekonomik kriz ortamında Kürt fakirlerinin düşürülmek istendiği sefalet şartlarına karşı direnç ve dayanışma düzeneklerini genişletmek her insanın sorumluluğudur.
Kürt personel ve işçi sınıfları, yoksulluk mukadderatları olduğu için değil, devlet onları politik iradeden mahrum bırakmak gayesiyle sömürü nizamını sübvanse edegeldiği için fakirler.
27 Temmuz 1969’da Devrimci Doğu Kültür Ocakları’nın öncülüğü ve Türkiye Emekçi Partisi’nin dayanağıyla gerçekleştirilen Doğu Mitingleri’nin Hilvan ayağında, Kürt personeller ve köylüler “Em tîne, em birçîne, bê kes û bê xwedîne” (Susuzuz, açız, kimsesiz ve sahipsiziz) yazılı bir pankart açmışlardı. Kürt siyasi hareketi ulusal kimlik talepleriyle bir arada bu sınıfsal talepleri ve tüm uğraş mirasını devralarak ortaya çıktı. Halk hala baskıyla, sömürüyle karşı karşıya fakat artık kimsesiz ve sahipsiz değil. Zira Kürt fakirleri kendi politik iradelerini bedellerle inşa ettiler. O politik irade bugün HDP’de cisimleşmiş ve gayeleriyle, tahayyül ettikleriyle bir dünya partisi haline gelmiştir. Zira HDP’nin hamuru sömürüsüz ve her manada, her etapta eşitlikçi bir ömür anlayışıyla yoğrulmuştur.
Ezberden bir slogan değil bizimki, sınıf gerçekliğimiz: Bizler fabrikalarda, atölyelerde emeği sömürülenlerin, tarlalarda ırgat yapılanların, fakir gettolarına iteklenenlerin, kavurucu güneşte ve dondurucu soğukta elektriği, suyu kesilenlerin yanında değil, ortasındayız. Bizi, siyasi geleneğimizi yalnızca niyetlerimiz değil, ömrümüzün pratiği, devletin ve onun işbirlikçisi sermaye sınıflarının baskı ve sömürüleri sol ile bütünleştirmiştir. Bugün Türkiye’nin proletaryasının en büyük kesimini, HDP’nin de tabanını oluşturan Kürt personel sınıfı oluşturuyor. İşçi halkın çocukları olarak, işçi sınıflarla konuşurken tercümana muhtaçlığımız yok. Lisanımız birebir, sınıfımız tıpkı, maksadımız tıpkı.
Tıpkı 1960’larda olduğu üzere, bir defa daha halkımızı “aç, susuz, kimsesiz ve sahipsiziz” hissine itenlere karşı amansız bir çaba yürüttük, yürütüyoruz. Türkiye’de faşizme ve kapitalist sömürüye en büyük bedeli ödeyen Kürt siyasal hareketi, personel ve işçi sınıfların amansız gayretiyle hem kendisini birebir vakitte siyasi öncülerini ayakta tutmayı başardı. Türkiye mevcut faşizmden ve kapitalist sömürü tertibinden kurtulacaksa bundaki en büyük hissenin Kürt personel ve işçi sınıfların ve onların temsilcilerinin olduğu unutulmamalıdır.
Bu açıdan HDP’nin, bizlerin solun neresinde durduğunu merak edenler önyargı ve kronik üsttenci bakıştan arınarak bulundukları yerin soluna bakarlarsa bizi orada bakılırsaceklerdir. Bu sol için kaygılanacak değil, gurur duyulacak bir durumdur.