kunteper
Member
Halkların Demokratik Partisi (HDP) Eş Genel Lideri Mithat Sancar, gündeme dair açıklamalarda bulundu. Muhalefetin sıkıştığı anda iktidarın çizdiği oyun alanına geri dönmesinin bir zayıflık olduğunu söyleyen Sancar, 50+1 kuralı ile ilgili de Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın zorlandığını lakin iktidarın Anayasa’yı değiştirecek çoğunluğa sahip olmadığını belirtti.
Mezopotamya Ajansı’nın sorularını yanıtlayan Sancar, HDP’nin yeni devir yol haritası, kapatma davası ve Kürt meselesine yönelik muhalefetin siyasetlerine dair konuştu. Sancar’ın konuşmasında öne çıkanlar şu biçimde:
MEVCUT İKTİDAR ELİNİN UZANDIĞI HER YERE SAVAŞI DAYATIYOR: Türkiye’de bu iktidarı ayakta tutan temel öge savaş siyasetidir. Kürt sıkıntısında militarist ve güvenlikçi yaklaşım savaş siyasetlerinin yerini oluşturuyor. Lakin 2015’ten bu yana, yani tahlil süreci AKP tarafınca bitirildikten daha sonra yalnızca Kürt meselesinde güvenlikçi siyasetlere dönülmekle ya da Kürt sıkıntısında militarist anlayışı derinleştirilmekle yetinilmedi, beraberinde bölgesel savaş siyasetleri da devreye sokuldu. Mevcut iktidar bölgede elinin uzandığı her yere savaşı dayatıyor ve kendini buradan var etmeye çalışıyor. Zira toplumsal isteği ve dayanağı azalıyor, altındaki taban kayıyor. Bunu korumak ya da konsolide etmek için bildikleri tek yol var; kutuplaştırma, düşmanlaştırma ve tansiyon siyaseti. Bu yolla toplumu ayrıştırıp milliyetçi hamaset ve soyut bir “vatan, millet” telaffuzuyla ayakta kalabileceklerini düşünüyorlar. O niçinle de savaş siyasetlerini derinleştirmek istiyorlar.
TÜRKİYE TOPLUMUNUN SAVAŞ TERSİ OLDUĞUNA İNANIYORUM: bu biçimdesi bir zihniyete karşı gerçek bir muhalefetin evvela iktidarın temel varoluş siyasetine karşı bir hal geliştirmesi gerekiyor. Bu da savaş zıtlığıdır. Bir orta bizim savaş aksisi çağrılarımızın havada kaldığı, karşılık bulmadığı tarafında argümanlar vardı. Fakat bu biçimde olmadığını artık daha âlâ bakılırsabiliyoruz. Biz ısrarla, inatla ve sabırla savaş siyasetlerine karşı çıktık, bu siyasetlere karşı uğraş yürüttük ve artık bunun toplumda geniş bir karşılık bulduğunu görüyoruz. Bu toplumsal karşılığın siyasi yansımaları da oldu. Son tezkereyle ilgili gelişmeleri bu gelişmelerden bağımsız ele almak yanlış olur. Ben Türkiye toplumunun geniş bir bölümünün savaş zıddı olduğuna inanıyorum. Kâfi ki bunu anlatabilecek yolları açalım.
DEMOKRATİK SİYASETİN SABIRLI OLMASI GEREKİR: Toplumsal olayları karmaşık bir dünya olarak görmekte yarar var. Siyaset, bir sorunun o an lisana getirilmesi ve bu lisana getirilenin çabucak gerçekleşmesi beklentisiyle yürütülebilecek bir faaliyet değildir. Bir anda sonuç alınabileceğini var saymak, gerçekçi bir siyaset stili değildir. Demokratik siyasetin ve aktörlerinin sabırlı olması ve epey geniş bir perspektiften bakması gerekiyor. Elbet, on yılların derinleşmiş zihniyetinin birkaç olumlu adımla ya da umut veren olayla kökten değişeceğini beklemiyoruz. Lakin bir kasvete dikkat çekmekte yarar var. Bir yandan müzakereye yakın, daha uzlaşmacı bir lisan kurulurken, öteki yandan bunun fazlaca gerisine düşen güvenlikçi bir lisanla açıklama yapmak inandırıcılığı ve toplumun inancını zedeler. Biz tutarlılık değerlidir diyoruz. Aktörlerden elbette birdenbire bir değişim, dönüşüm ve farklılaşma beklemiyoruz lakin belirli bir tutarlılık beklemeye de hakkımız var. Bu beklentinin yalnızca siyasi partilerde değil, toplumda da olduğunu söylemek gerek. Bir yandan savaşa, tezkereye karşı çıkacaksınız; daha sonra da fazlaca daha büyük bir tezkere gerektiren bir öbür olayı gündeme getireceksiniz. Yanlış buluyorum.
SIKIŞTIĞI ANDA İKTİDARIN ÇİZDİĞİ ALANA DÖNMEK ZAYIFLIKTIR: Tıpkı şey başka muhalefet partisinin genel liderinin bize dair kelamları için de geçerlidir. Sıkıştığı anda iktidarın çizdiği oyun alanına geri dönmek bir zayıflıktır. İktidar bir oyun alanı çiziyor ve aktörleri çizdiği güvenlikçi ve militarist alana çekmeye çalışıyor. yıllardır bu oyunu oynadığı için de hayli deneyimli. Siz şayet iktidarla onun oyun alanına girerek çaba etmeyi kabul ederseniz, oradan hırpalanarak çıkmanız neredeyse imkansızdır. O niçinle bu sorun yalnızca bizim sıkıntımız değildir; bu, genel bir toplumsal meseledir. Türkiye’de muhalefetin sorumluluğu, demokratik geleceği ve toplumsal barışı kurma konusunda geniş halk kesitlerine inanç verme sorunudur. Bu yalpalamalar, inandırıcılık ve itimat konusunda maalesef değerli ezalar yaratıyor.
SİYASAL MUHALEFET İNKAR ZİHNİYETİ İLE YÜZLEŞMELİ: Bizim kendi programımız, siyaset tekliflerimiz, yıllar içerisinde oluşan bir birikimimiz var. Biz bunların hepsinin muhalefet partileri tarafınca olduğu üzere kabul edilmesi gerektiğini söylemiyoruz. Bizim bu biçimde bir ön kural koşma metodumuz yok. Ancak birtakım konularda aşikâr eşiklerin aşılması gerektiği de ortada. Bunların başında, inkâr zihniyetinden ve siyasetinden vazgeçilmesi geliyor. Muhalefetin hakikaten farklı bir siyaset izleme niyetinde olduğunu gösterme isteği var ise, inkâr zihniyetinin ve siyasetinin her türlü yansımasından arınmayı, en azından bir uğraş olarak göstermesi gerekiyor. ötürüsıyla siyasal muhalefetin birinci vakit içinderda inkâr anlayışının nerelere kadar uzandığına ait bir yüzleşmeye muhtaçlığı var. On yılların inkâr zihniyetiyle vedalaşmadan ya da en azından vedalaşma niyetini samimi bir biçimde ortaya koymadan, Kürt meselesinin gerçekliğini kavramak da mümkün değildir.
SİSTEM TERCİHİ SON DERECE DEĞERLİ: İkincisi; metot konusudur, yani Kürt meselesinin nasıl çözüleceği problemidir. Burada da bir eşiğin atlanması gerekiyor. Kürt sorunu müzakere, diyalog ve siyasetle mi çözülecek? Yoksa bu sorun on yıllardır sürdürüle geldiği üzere militarist bir anlayışa ve güvenlikçi siyasetlere mı teslim edilecek? Bu bahiste bir tercih yapmak lazım. Yol tercihi son derece kıymetlidir. Bizim siyasal muhalefetten de genel olarak başka aktörlerden de beklediğimiz budur. İnkâr zihniyetinin tuzaklarına karşı bir yüzleşme gerçekleştirmeleri gerektiğini söylüyoruz ve tahlil konusunda yola dair bir netleşmeye muhtaçlıkları olduğunu belirtiyoruz. Yani birinci vakit içinderda inkâr zihniyetinden vazgeçilecek; ki bu biçimdece sorunun gerçekliği daha düzgün kavranabilecek. İkinci olarak da bu sorunun demokratik yollarla tahlili konusunda bir mutabakat oluşacak. Başka bahislerin hepsi konuşulur, tartışılır, müzakere edilir; ki bu tartışmalar da bir siyasi rekabet konusudur.
HDP’Yİ DAVET ETMEMELERİ KAÇAMAK DAVRANMAKTIR: Çeşitli partilerin bir ortaya gelerek muhakkak konularda görüşmeler yapması olağandır. Buna karşı rastgele bir itirazımız, bu mevzuda bir rahatsızlığımız olamaz. Lakin HDP’yi davet etmeme öne sürülen sebebi olarak ileri sürdükleri şeyin yanlışsız olmadığını düşünüyorum. HDP’yi çağırmamalarına “HDP aslına bakarsan kendisi ittifakta yer almayacağını söylemiş oldu” biçiminde bir münasebet sunuyorlar. Şayet bu altı partinin bir ortaya gelmesi özel bir ittifak arayışı ise bu gerekçeyi anlayışla karşılarım. Lakin burada millet ittifakı, artı ittifaka dahil olmayan iki parti var. Hatta Saadet Partisi’nin (SP) ittifakta yer alıp almama konusunda çabucak hemen netleşmediğine dair açıklamaları mevcut. HDP’yi çağırmamayı “esasen HDP ittifakta yer almayacağını deklare etti” üzere bir münasebete bağlamak bir nebze kaçamak davranmaktır. Biz şunu açık söylüyoruz; bu biçimde bir tartışma doğal ki daha geniş bir çerçevede de yürütülebilir ancak kimsenin bir gerçeği de görmezden gelmemesi lazım.
HDP’YLE BİR ORTADA GÖRÜNMEME TASASI var ise YÜZLEŞMELİLER: Bu yalnızca aşikâr bir mevzuyu oturup tartışma sıkıntısından ibaret değildir. Anayasa’yı gelecek devirde değiştirmeyi öngoren bir hazırlık çalışmasıdır. Anayasa’nın değiştirilmesi için de kuvvetli bir toplumsal mutabakata ve kuvvetli bir siyasal çoğunluğa muhtaçlık var. Bu gerçeği hesaba katmadan yalnızca kâğıt üzerinde çalışmalar yürütmek belirli bir noktaya kadar yarar sağlayabilir lakin sonuç alma konusunda soru işaretlerini büyütür. O niçinle bu partilerin, yaptıkları çalışmalarla ilgili bize bilgi vermeleri ya da bizimle özel görüşme yapmak istemeleri halinde şad oluruz. Fakat münasebetleri ortaya koyarken daha samimi davranmak lazım. Şayet HDP’yle bir ortada görünmeme korkusu var ise şayet, o altılı masada bununla yüzleşmek ve hesaplaşmak gerekir. Zira HDP hem temsil ettiği toplumsal güç tıpkı vakitte siyasal aktör rolü itibariyle geleceğin inşasında vazgeçilmez pozisyondadır. Kimse buradan bizim kibirli davrandığımız ya da birilerine şantaj yaptığımız üzere bir sonuç çıkarmasın. Biz yeni bir başlangıçla geleceğin demokratik bir biçimde inşa edilmesini istiyoruz.
“Devletçi yenilenme değil halkçı yönetim” dediğimiz tam da budur. Şayet devletçi yenilenmeye yönelik bir senaryo var ise, bunun Türkiye’yi yeni bir yola sokması imkansızdır. Eski devlet anlayışını kimi rötuşlarla yenileyerek devam ettirme niyetinin vakit kaybı olacağını, ileride daha fazla maliyetler doğuracağını hatırlatmak isteriz. Biz diyoruz ki devlet eksenli bir onarım değil halka dayanan ve halk için bir idare inşasının yolunu açalım. Bunu da parlamento seçimleri için kurmayı hedeflediğimiz geniş demokrasi ittifakıyla büyük ölçüde başaracağımızı düşünüyoruz. Yani halkçı idareye giden yolu parlamento seçimlerinde hedeflediğimiz geniş demokrasi ittifakıyla açacağımıza inancımız tamdır.
İKTİDARDA KALMAK İÇİN FORMÜL ARAYIŞINA GİRDİLER: Cumhurbaşkanlığı seçiminde 50+1, iktidarı ve Erdoğan’ı zorluyor. Bu hayli açık ortada. Son vakit içinderda Erdoğan’ın 50+1’i bulduğunu ortaya koyan bir kamuoyu araştırması da yayınlanmadı. Üstelik iktidara yakın olan kamuoyu araştırma şirketlerinden bile bu biçimde bir data paylaşılmadı. ötürüsıyla kendilerini iktidarda tutmaya devam edecek formül arayışlarına girdikleri söylenebilir. Anayasa hukuku açısından da bu biçimde bir arayışa girmeleri şaşırtan olmayacaktır. Lakin buna muhalefetten rastgele bir dayanağın gelmesini beklemek gerçekçi değil.
MUHALEFETTEN DAYANAK GELMEZSE DEĞİŞİKLİK MÜMKÜN DEĞİL: 50+1 anayasal bir kuraldır. Cumhurbaşkanlığı seçimini birinci tıpta kazanabilmek için yüzde 50+1 oy gerekiyor. Şayet bu oyu hiç bir aday alamazsa en epey oy alan iki aday ikinci cinse kalıyor. Bu kuralı değiştirebilmek içinse Anayasa’yı değiştirmeleri lazım. Anayasa’yı değiştirebilmek için Meclis’te 360 oy + referandum gerekiyor. Referandumsuz değişiklik için ise 400 oy lazım. Cumhur İttifakı’nın şu an 360 oyu bulunmuyor. Muhalefetten bir dayanak gelmezse bu biçimde bir değişiklik mümkün değil. Ben buna takviye verebilecek bir muhalefet partisi olduğunu da düşünmüyorum. Bizim halimiz esasen açık, bu biçimde bir dayanak vermemiz asla kelam konusu olamaz.
İKTİDARIN NİYETİNİ OCAK AYINDA GÖRECEĞİZ: Erken seçimin olabilmesi için kıymetli işaretlerden biri şu olacaktır: Şayet bu iktidar mevcut seçim hukukuyla seçime girmeyi göze alırsa erken seçim önümüzdeki yıl da yapılabilir. Yok şayet seçim kanunlarında değişiklik yapmaya kararlıysa bu biçimde bu değişikliklerin yapılmasından itibaren bir yılın geçmesi gerekecek. Şu anda bütçe maratonu sürüyor ve bittiğinde Genel Kurul’a gelecek. Bütçe görüşmeleri devam ederken diğer hiç bir mevzu ve kanun görüşülemiyor. Bütçeden daha sonra da Meclis çalışmalarına belirli bir süre orta verilecek. Meclis, lakin ocak ayından itibaren olağan yasama faaliyetine devam edebilecek. ötürüsıyla iktidar blokunun, seçim kanunlarında değişiklik yapma niyetinin ve hazırlığının olup olmadığını bu biçimde goreceğiz. (MA)
Mezopotamya Ajansı’nın sorularını yanıtlayan Sancar, HDP’nin yeni devir yol haritası, kapatma davası ve Kürt meselesine yönelik muhalefetin siyasetlerine dair konuştu. Sancar’ın konuşmasında öne çıkanlar şu biçimde:
MEVCUT İKTİDAR ELİNİN UZANDIĞI HER YERE SAVAŞI DAYATIYOR: Türkiye’de bu iktidarı ayakta tutan temel öge savaş siyasetidir. Kürt sıkıntısında militarist ve güvenlikçi yaklaşım savaş siyasetlerinin yerini oluşturuyor. Lakin 2015’ten bu yana, yani tahlil süreci AKP tarafınca bitirildikten daha sonra yalnızca Kürt meselesinde güvenlikçi siyasetlere dönülmekle ya da Kürt sıkıntısında militarist anlayışı derinleştirilmekle yetinilmedi, beraberinde bölgesel savaş siyasetleri da devreye sokuldu. Mevcut iktidar bölgede elinin uzandığı her yere savaşı dayatıyor ve kendini buradan var etmeye çalışıyor. Zira toplumsal isteği ve dayanağı azalıyor, altındaki taban kayıyor. Bunu korumak ya da konsolide etmek için bildikleri tek yol var; kutuplaştırma, düşmanlaştırma ve tansiyon siyaseti. Bu yolla toplumu ayrıştırıp milliyetçi hamaset ve soyut bir “vatan, millet” telaffuzuyla ayakta kalabileceklerini düşünüyorlar. O niçinle de savaş siyasetlerini derinleştirmek istiyorlar.
TÜRKİYE TOPLUMUNUN SAVAŞ TERSİ OLDUĞUNA İNANIYORUM: bu biçimdesi bir zihniyete karşı gerçek bir muhalefetin evvela iktidarın temel varoluş siyasetine karşı bir hal geliştirmesi gerekiyor. Bu da savaş zıtlığıdır. Bir orta bizim savaş aksisi çağrılarımızın havada kaldığı, karşılık bulmadığı tarafında argümanlar vardı. Fakat bu biçimde olmadığını artık daha âlâ bakılırsabiliyoruz. Biz ısrarla, inatla ve sabırla savaş siyasetlerine karşı çıktık, bu siyasetlere karşı uğraş yürüttük ve artık bunun toplumda geniş bir karşılık bulduğunu görüyoruz. Bu toplumsal karşılığın siyasi yansımaları da oldu. Son tezkereyle ilgili gelişmeleri bu gelişmelerden bağımsız ele almak yanlış olur. Ben Türkiye toplumunun geniş bir bölümünün savaş zıddı olduğuna inanıyorum. Kâfi ki bunu anlatabilecek yolları açalım.
DEMOKRATİK SİYASETİN SABIRLI OLMASI GEREKİR: Toplumsal olayları karmaşık bir dünya olarak görmekte yarar var. Siyaset, bir sorunun o an lisana getirilmesi ve bu lisana getirilenin çabucak gerçekleşmesi beklentisiyle yürütülebilecek bir faaliyet değildir. Bir anda sonuç alınabileceğini var saymak, gerçekçi bir siyaset stili değildir. Demokratik siyasetin ve aktörlerinin sabırlı olması ve epey geniş bir perspektiften bakması gerekiyor. Elbet, on yılların derinleşmiş zihniyetinin birkaç olumlu adımla ya da umut veren olayla kökten değişeceğini beklemiyoruz. Lakin bir kasvete dikkat çekmekte yarar var. Bir yandan müzakereye yakın, daha uzlaşmacı bir lisan kurulurken, öteki yandan bunun fazlaca gerisine düşen güvenlikçi bir lisanla açıklama yapmak inandırıcılığı ve toplumun inancını zedeler. Biz tutarlılık değerlidir diyoruz. Aktörlerden elbette birdenbire bir değişim, dönüşüm ve farklılaşma beklemiyoruz lakin belirli bir tutarlılık beklemeye de hakkımız var. Bu beklentinin yalnızca siyasi partilerde değil, toplumda da olduğunu söylemek gerek. Bir yandan savaşa, tezkereye karşı çıkacaksınız; daha sonra da fazlaca daha büyük bir tezkere gerektiren bir öbür olayı gündeme getireceksiniz. Yanlış buluyorum.
SIKIŞTIĞI ANDA İKTİDARIN ÇİZDİĞİ ALANA DÖNMEK ZAYIFLIKTIR: Tıpkı şey başka muhalefet partisinin genel liderinin bize dair kelamları için de geçerlidir. Sıkıştığı anda iktidarın çizdiği oyun alanına geri dönmek bir zayıflıktır. İktidar bir oyun alanı çiziyor ve aktörleri çizdiği güvenlikçi ve militarist alana çekmeye çalışıyor. yıllardır bu oyunu oynadığı için de hayli deneyimli. Siz şayet iktidarla onun oyun alanına girerek çaba etmeyi kabul ederseniz, oradan hırpalanarak çıkmanız neredeyse imkansızdır. O niçinle bu sorun yalnızca bizim sıkıntımız değildir; bu, genel bir toplumsal meseledir. Türkiye’de muhalefetin sorumluluğu, demokratik geleceği ve toplumsal barışı kurma konusunda geniş halk kesitlerine inanç verme sorunudur. Bu yalpalamalar, inandırıcılık ve itimat konusunda maalesef değerli ezalar yaratıyor.
SİYASAL MUHALEFET İNKAR ZİHNİYETİ İLE YÜZLEŞMELİ: Bizim kendi programımız, siyaset tekliflerimiz, yıllar içerisinde oluşan bir birikimimiz var. Biz bunların hepsinin muhalefet partileri tarafınca olduğu üzere kabul edilmesi gerektiğini söylemiyoruz. Bizim bu biçimde bir ön kural koşma metodumuz yok. Ancak birtakım konularda aşikâr eşiklerin aşılması gerektiği de ortada. Bunların başında, inkâr zihniyetinden ve siyasetinden vazgeçilmesi geliyor. Muhalefetin hakikaten farklı bir siyaset izleme niyetinde olduğunu gösterme isteği var ise, inkâr zihniyetinin ve siyasetinin her türlü yansımasından arınmayı, en azından bir uğraş olarak göstermesi gerekiyor. ötürüsıyla siyasal muhalefetin birinci vakit içinderda inkâr anlayışının nerelere kadar uzandığına ait bir yüzleşmeye muhtaçlığı var. On yılların inkâr zihniyetiyle vedalaşmadan ya da en azından vedalaşma niyetini samimi bir biçimde ortaya koymadan, Kürt meselesinin gerçekliğini kavramak da mümkün değildir.
SİSTEM TERCİHİ SON DERECE DEĞERLİ: İkincisi; metot konusudur, yani Kürt meselesinin nasıl çözüleceği problemidir. Burada da bir eşiğin atlanması gerekiyor. Kürt sorunu müzakere, diyalog ve siyasetle mi çözülecek? Yoksa bu sorun on yıllardır sürdürüle geldiği üzere militarist bir anlayışa ve güvenlikçi siyasetlere mı teslim edilecek? Bu bahiste bir tercih yapmak lazım. Yol tercihi son derece kıymetlidir. Bizim siyasal muhalefetten de genel olarak başka aktörlerden de beklediğimiz budur. İnkâr zihniyetinin tuzaklarına karşı bir yüzleşme gerçekleştirmeleri gerektiğini söylüyoruz ve tahlil konusunda yola dair bir netleşmeye muhtaçlıkları olduğunu belirtiyoruz. Yani birinci vakit içinderda inkâr zihniyetinden vazgeçilecek; ki bu biçimdece sorunun gerçekliği daha düzgün kavranabilecek. İkinci olarak da bu sorunun demokratik yollarla tahlili konusunda bir mutabakat oluşacak. Başka bahislerin hepsi konuşulur, tartışılır, müzakere edilir; ki bu tartışmalar da bir siyasi rekabet konusudur.
HDP’Yİ DAVET ETMEMELERİ KAÇAMAK DAVRANMAKTIR: Çeşitli partilerin bir ortaya gelerek muhakkak konularda görüşmeler yapması olağandır. Buna karşı rastgele bir itirazımız, bu mevzuda bir rahatsızlığımız olamaz. Lakin HDP’yi davet etmeme öne sürülen sebebi olarak ileri sürdükleri şeyin yanlışsız olmadığını düşünüyorum. HDP’yi çağırmamalarına “HDP aslına bakarsan kendisi ittifakta yer almayacağını söylemiş oldu” biçiminde bir münasebet sunuyorlar. Şayet bu altı partinin bir ortaya gelmesi özel bir ittifak arayışı ise bu gerekçeyi anlayışla karşılarım. Lakin burada millet ittifakı, artı ittifaka dahil olmayan iki parti var. Hatta Saadet Partisi’nin (SP) ittifakta yer alıp almama konusunda çabucak hemen netleşmediğine dair açıklamaları mevcut. HDP’yi çağırmamayı “esasen HDP ittifakta yer almayacağını deklare etti” üzere bir münasebete bağlamak bir nebze kaçamak davranmaktır. Biz şunu açık söylüyoruz; bu biçimde bir tartışma doğal ki daha geniş bir çerçevede de yürütülebilir ancak kimsenin bir gerçeği de görmezden gelmemesi lazım.
HDP’YLE BİR ORTADA GÖRÜNMEME TASASI var ise YÜZLEŞMELİLER: Bu yalnızca aşikâr bir mevzuyu oturup tartışma sıkıntısından ibaret değildir. Anayasa’yı gelecek devirde değiştirmeyi öngoren bir hazırlık çalışmasıdır. Anayasa’nın değiştirilmesi için de kuvvetli bir toplumsal mutabakata ve kuvvetli bir siyasal çoğunluğa muhtaçlık var. Bu gerçeği hesaba katmadan yalnızca kâğıt üzerinde çalışmalar yürütmek belirli bir noktaya kadar yarar sağlayabilir lakin sonuç alma konusunda soru işaretlerini büyütür. O niçinle bu partilerin, yaptıkları çalışmalarla ilgili bize bilgi vermeleri ya da bizimle özel görüşme yapmak istemeleri halinde şad oluruz. Fakat münasebetleri ortaya koyarken daha samimi davranmak lazım. Şayet HDP’yle bir ortada görünmeme korkusu var ise şayet, o altılı masada bununla yüzleşmek ve hesaplaşmak gerekir. Zira HDP hem temsil ettiği toplumsal güç tıpkı vakitte siyasal aktör rolü itibariyle geleceğin inşasında vazgeçilmez pozisyondadır. Kimse buradan bizim kibirli davrandığımız ya da birilerine şantaj yaptığımız üzere bir sonuç çıkarmasın. Biz yeni bir başlangıçla geleceğin demokratik bir biçimde inşa edilmesini istiyoruz.
“Devletçi yenilenme değil halkçı yönetim” dediğimiz tam da budur. Şayet devletçi yenilenmeye yönelik bir senaryo var ise, bunun Türkiye’yi yeni bir yola sokması imkansızdır. Eski devlet anlayışını kimi rötuşlarla yenileyerek devam ettirme niyetinin vakit kaybı olacağını, ileride daha fazla maliyetler doğuracağını hatırlatmak isteriz. Biz diyoruz ki devlet eksenli bir onarım değil halka dayanan ve halk için bir idare inşasının yolunu açalım. Bunu da parlamento seçimleri için kurmayı hedeflediğimiz geniş demokrasi ittifakıyla büyük ölçüde başaracağımızı düşünüyoruz. Yani halkçı idareye giden yolu parlamento seçimlerinde hedeflediğimiz geniş demokrasi ittifakıyla açacağımıza inancımız tamdır.
İKTİDARDA KALMAK İÇİN FORMÜL ARAYIŞINA GİRDİLER: Cumhurbaşkanlığı seçiminde 50+1, iktidarı ve Erdoğan’ı zorluyor. Bu hayli açık ortada. Son vakit içinderda Erdoğan’ın 50+1’i bulduğunu ortaya koyan bir kamuoyu araştırması da yayınlanmadı. Üstelik iktidara yakın olan kamuoyu araştırma şirketlerinden bile bu biçimde bir data paylaşılmadı. ötürüsıyla kendilerini iktidarda tutmaya devam edecek formül arayışlarına girdikleri söylenebilir. Anayasa hukuku açısından da bu biçimde bir arayışa girmeleri şaşırtan olmayacaktır. Lakin buna muhalefetten rastgele bir dayanağın gelmesini beklemek gerçekçi değil.
MUHALEFETTEN DAYANAK GELMEZSE DEĞİŞİKLİK MÜMKÜN DEĞİL: 50+1 anayasal bir kuraldır. Cumhurbaşkanlığı seçimini birinci tıpta kazanabilmek için yüzde 50+1 oy gerekiyor. Şayet bu oyu hiç bir aday alamazsa en epey oy alan iki aday ikinci cinse kalıyor. Bu kuralı değiştirebilmek içinse Anayasa’yı değiştirmeleri lazım. Anayasa’yı değiştirebilmek için Meclis’te 360 oy + referandum gerekiyor. Referandumsuz değişiklik için ise 400 oy lazım. Cumhur İttifakı’nın şu an 360 oyu bulunmuyor. Muhalefetten bir dayanak gelmezse bu biçimde bir değişiklik mümkün değil. Ben buna takviye verebilecek bir muhalefet partisi olduğunu da düşünmüyorum. Bizim halimiz esasen açık, bu biçimde bir dayanak vermemiz asla kelam konusu olamaz.
İKTİDARIN NİYETİNİ OCAK AYINDA GÖRECEĞİZ: Erken seçimin olabilmesi için kıymetli işaretlerden biri şu olacaktır: Şayet bu iktidar mevcut seçim hukukuyla seçime girmeyi göze alırsa erken seçim önümüzdeki yıl da yapılabilir. Yok şayet seçim kanunlarında değişiklik yapmaya kararlıysa bu biçimde bu değişikliklerin yapılmasından itibaren bir yılın geçmesi gerekecek. Şu anda bütçe maratonu sürüyor ve bittiğinde Genel Kurul’a gelecek. Bütçe görüşmeleri devam ederken diğer hiç bir mevzu ve kanun görüşülemiyor. Bütçeden daha sonra da Meclis çalışmalarına belirli bir süre orta verilecek. Meclis, lakin ocak ayından itibaren olağan yasama faaliyetine devam edebilecek. ötürüsıyla iktidar blokunun, seçim kanunlarında değişiklik yapma niyetinin ve hazırlığının olup olmadığını bu biçimde goreceğiz. (MA)