kunteper
Member
Birgün gazetesi muharriri Metin Özuğurlu bugünkü köşesine “büfe siyasetçisi” diye tanımladığı parlamenterleri taşıdı. Metin Özuğurlu, “Türkiye’nin mevcut siyasi ortamında, “büfe siyasetçisi” rol kalıbı ortasından gelen parlamenterler ile esaslı siyasi dönüşümleri sırtlamak nasıl mümkün olacak?” diye sordu.
Metin Özuğurlu’nun bugünkü yazısı şöyleki:
“Yazıya özürle başlamam gerekecek; çünkü yaygın siyasetçi tiplemesi için bir metafor olarak seçtiğim “büfe” sıfatı, ekmek parası için o hücrede ömür tüketen erkek ve bayan arkadaşları ziyadesiyle üzebilir. Kendilerinden özür dileyerek meramımı anlatmaya başlayayım.
Uzun neoliberal vakit içinderda biroldukça şey üzere, ana akım siyasetteki ortalama siyasetçi tipi de değişti: Klâsik olanda siyasetçi dediğin güç bağlantısına dâhil olur, nüfuz alanı oluşturarak yüksek statü elde etmeyi amaçlardı. Paraya para katmak, ticaretin işiydi.
MENDERES VE OĞLU
Şimdiki iktidarın referans isimlerinden Adnan Menderes’in “serbest hayata atılmak istiyorum” diyen oğlu Yüksel Menderes’e verdiği yanıt bilinir: “Oğlum, ben siyasette ve devlet hizmetinde bulunduğum sürece senin hür hayat diye bir düşüncen olmasın; ticaret yapamazsın.” Öğüdün devamını merak edenler Hasan Pulur’un Milliyet gazetesinde 4 Nisan 2007 tarihindeki “Başbakanlar ve oğulları” başlıklı yazısına bakabilirler.
Adnan Menderes için ticaret burjuvazisi ve büyük toprak sahiplerinin siyasal temsilini üstlenmek ile direkt sermaye sahibi üzere davranmak kategorik olarak başka tercihlerdi; birini seçtiğinde tıpkı anda ötekini sürdürmek muhtemel değildi. Bu tavır, sağ-sol kanat ayrımı yapmaksızın Çağdaş vakit içinderın parlamenter rejimlerinde ana akım siyasetçilerin ortalama karakteri idi. Aksi, ulus egemenliğine dayalı parlamenter rejimlerin işleyişi ile çelişirdi; çünkü sermaye fraksiyonlarının özel çıkarlarını ulusun genel çıkarı mertebesine yükselterek temsil etmek, fakat bu karakterdeki politik aktörlerce mümkün olabilirdi. Parlamenter rejimin toplumsal meşruiyet devşirmesi lakin bu rol kalıbındaki siyasetçi ile sağlanabilirdi.
“Büfe siyasetçisine” gelecek olursak… Her ne kadar yerli bir niteleme de olsa kozmik bir olguya göndermede bulunduğunu belirtmeliyim. Özallı senelerla bir arada, “Belediyeden büfe yeri kapmak için siyaset yapmak”, olağanlaşmıştı. Bu olguyu soyutlarsak, siyasetçinin varlık motifi, şu ya da bu entitenin temsil fonksiyonu değil, direkt kendi şahsî çıkarı haline dönüşmüştü. Bu dönüşüm, 12 Eylül askeri darbesinin ana akım siyasi partileri dağıtan ve parlamentoyu güçten düşüren tesirlerinin akabinde yaşandı.
Parlamentoların egemenliğin temsili ikametgahı olmaktan çıkarak güçten düşmesi ve fonksiyonsuzlaşması ile ana akım siyasetçi tipinin, sermaye sınıfının temsilinden şahsen sermayedara dönüşmesi içindeki kuvvetli korelasyon dikkat caziptir. ötürüsıyla ana akım siyasetçideki karakter aşınması, parlamentodaki güç aşınmasıyla iç içe yaşanmıştır. Öncelikle egemenlik, tahayyül edilmiş bir varlık olarak ulusun elinden kaymış, bu biçimdece parlamentolar, temsil fonksiyonları bakımından etkisizleşmiş, ülkenin sevk ve yönetimindeki güçleri kaybolan parlamenter bakımından ise ferdî ayrıcalıklar peşinde koşmak olağanlaşmıştır.
SÜNNET DÜĞÜNÜNDEN CENAZE TÖRENİNE
Sözü edilen siyasetçi tipinin edindiği servetin eriştiği düzey bakımından “büfe” nitelemesi pek günahsız gelebilir. “Ne büfe yeri, memleketi gdolayıyorlar”, denebilir. Lakin bu haklı itirazlar, “büfe siyasetçisi” tiplemesindeki nicel değişimi gösterir; nitelik bakımından, ya da siyasetçi karakteri bakımından, “büfe” ile “yatlar-katlar-filolar, milyar dolarlar” içinde düzey farklılaşması mevcut değildir.
Türkiye’nin mevcut siyasi ortamında, “büfe siyasetçisi” rol kalıbı ortasından gelen parlamenterler ile esaslı siyasi dönüşümleri sırtlamak nasıl mümkün olacak? Sanırım ana muhalefet önderinin başını en çok meşgul eden problemlerden biri de budur. Kılıçdaroğlu’nun her fırsatta kelamını ettiği “siyasi etik yasası”, kelamı edilen tipolojiyi parlamentodan uzaklaştırır mı? Sünnet düğününden cenaze merasimine arzı endam eyleyişini bir çeşit seçim yatırım üzere goren siyasetçi profilini tahminen geriletir, lakin “büfe siyasetçisindeki” ana dönüşüm için fazlası gerekir.
Büyük açmazların, şiddetli şartların ve esaslı dönüşümlerin ortasında, vaktin ruhu, bahtını halkının mukadderatıyla birleştirmiş devrimcileri çağırıyor. Biline ki, bu birikim, bu topraklarda mevcuttur.”
Metin Özuğurlu’nun bugünkü yazısı şöyleki:
“Yazıya özürle başlamam gerekecek; çünkü yaygın siyasetçi tiplemesi için bir metafor olarak seçtiğim “büfe” sıfatı, ekmek parası için o hücrede ömür tüketen erkek ve bayan arkadaşları ziyadesiyle üzebilir. Kendilerinden özür dileyerek meramımı anlatmaya başlayayım.
Uzun neoliberal vakit içinderda biroldukça şey üzere, ana akım siyasetteki ortalama siyasetçi tipi de değişti: Klâsik olanda siyasetçi dediğin güç bağlantısına dâhil olur, nüfuz alanı oluşturarak yüksek statü elde etmeyi amaçlardı. Paraya para katmak, ticaretin işiydi.
MENDERES VE OĞLU
Şimdiki iktidarın referans isimlerinden Adnan Menderes’in “serbest hayata atılmak istiyorum” diyen oğlu Yüksel Menderes’e verdiği yanıt bilinir: “Oğlum, ben siyasette ve devlet hizmetinde bulunduğum sürece senin hür hayat diye bir düşüncen olmasın; ticaret yapamazsın.” Öğüdün devamını merak edenler Hasan Pulur’un Milliyet gazetesinde 4 Nisan 2007 tarihindeki “Başbakanlar ve oğulları” başlıklı yazısına bakabilirler.
Adnan Menderes için ticaret burjuvazisi ve büyük toprak sahiplerinin siyasal temsilini üstlenmek ile direkt sermaye sahibi üzere davranmak kategorik olarak başka tercihlerdi; birini seçtiğinde tıpkı anda ötekini sürdürmek muhtemel değildi. Bu tavır, sağ-sol kanat ayrımı yapmaksızın Çağdaş vakit içinderın parlamenter rejimlerinde ana akım siyasetçilerin ortalama karakteri idi. Aksi, ulus egemenliğine dayalı parlamenter rejimlerin işleyişi ile çelişirdi; çünkü sermaye fraksiyonlarının özel çıkarlarını ulusun genel çıkarı mertebesine yükselterek temsil etmek, fakat bu karakterdeki politik aktörlerce mümkün olabilirdi. Parlamenter rejimin toplumsal meşruiyet devşirmesi lakin bu rol kalıbındaki siyasetçi ile sağlanabilirdi.
“Büfe siyasetçisine” gelecek olursak… Her ne kadar yerli bir niteleme de olsa kozmik bir olguya göndermede bulunduğunu belirtmeliyim. Özallı senelerla bir arada, “Belediyeden büfe yeri kapmak için siyaset yapmak”, olağanlaşmıştı. Bu olguyu soyutlarsak, siyasetçinin varlık motifi, şu ya da bu entitenin temsil fonksiyonu değil, direkt kendi şahsî çıkarı haline dönüşmüştü. Bu dönüşüm, 12 Eylül askeri darbesinin ana akım siyasi partileri dağıtan ve parlamentoyu güçten düşüren tesirlerinin akabinde yaşandı.
Parlamentoların egemenliğin temsili ikametgahı olmaktan çıkarak güçten düşmesi ve fonksiyonsuzlaşması ile ana akım siyasetçi tipinin, sermaye sınıfının temsilinden şahsen sermayedara dönüşmesi içindeki kuvvetli korelasyon dikkat caziptir. ötürüsıyla ana akım siyasetçideki karakter aşınması, parlamentodaki güç aşınmasıyla iç içe yaşanmıştır. Öncelikle egemenlik, tahayyül edilmiş bir varlık olarak ulusun elinden kaymış, bu biçimdece parlamentolar, temsil fonksiyonları bakımından etkisizleşmiş, ülkenin sevk ve yönetimindeki güçleri kaybolan parlamenter bakımından ise ferdî ayrıcalıklar peşinde koşmak olağanlaşmıştır.
SÜNNET DÜĞÜNÜNDEN CENAZE TÖRENİNE
Sözü edilen siyasetçi tipinin edindiği servetin eriştiği düzey bakımından “büfe” nitelemesi pek günahsız gelebilir. “Ne büfe yeri, memleketi gdolayıyorlar”, denebilir. Lakin bu haklı itirazlar, “büfe siyasetçisi” tiplemesindeki nicel değişimi gösterir; nitelik bakımından, ya da siyasetçi karakteri bakımından, “büfe” ile “yatlar-katlar-filolar, milyar dolarlar” içinde düzey farklılaşması mevcut değildir.
Türkiye’nin mevcut siyasi ortamında, “büfe siyasetçisi” rol kalıbı ortasından gelen parlamenterler ile esaslı siyasi dönüşümleri sırtlamak nasıl mümkün olacak? Sanırım ana muhalefet önderinin başını en çok meşgul eden problemlerden biri de budur. Kılıçdaroğlu’nun her fırsatta kelamını ettiği “siyasi etik yasası”, kelamı edilen tipolojiyi parlamentodan uzaklaştırır mı? Sünnet düğününden cenaze merasimine arzı endam eyleyişini bir çeşit seçim yatırım üzere goren siyasetçi profilini tahminen geriletir, lakin “büfe siyasetçisindeki” ana dönüşüm için fazlası gerekir.
Büyük açmazların, şiddetli şartların ve esaslı dönüşümlerin ortasında, vaktin ruhu, bahtını halkının mukadderatıyla birleştirmiş devrimcileri çağırıyor. Biline ki, bu birikim, bu topraklarda mevcuttur.”