kunteper
Member
Hürriyet gazetesinde yazılarına başlayan ünlü müellif Dr. Gülseren Budayıcıoğlu birinci yazısında dikkat çeken hususlara değindi.
“Kime aşık oluruz” başlıklı yazısında insanların kendilerine çocukluk acılarını yaşatacak bireylere aşık olduğunu lisana getiren Budayıcıoğlu, “Tesadüf deyip geçtiğimiz bir epeyce şey aslında tesadüf değildir. Bize çocukluk acılarımızın bir benzerini yaşatacak bireyleri gözünden tanır ve masraf ona âşık oluruz” sözlerini kullandı.
“Hayat onu kendi ellerimizle buldurur bize” diyen Budayıcıoğlu şunları kaleme aldı:
“senelerdır her gün akşama kadar birbirinden epey farklı insanların hayat öykülerini dinlerken, kimselere göstermedikleri iç dünyalarının rengârenk dehlizlerinde gezinirken insan şayet epey ister, epey dikkat eder ve kulak kesilirse, bir vakit daha sonra fazlaca uzaktan da olsa yaşamın sesini duymaya, onun kendine has bir lisanı ve matematiği olduğunu görmeye başlıyor.
Doğduğumuz konutların, yaşadığımız geçmişin, yakın münasebetlerimizin geleceğimizi nasıl şekillendirdiğini, doğduğumuz konutlarda bize öğretilen katı çocukluk inançlarımızın, o konutlarda aldığımız yaraların eline kalemi alıp mukadderatımızı nasıl bir bir yazdığını bir anda görüveriyor insan.
Kendi irademizle aldığımızı sandığımız kararların, yaptığımız seçimlerin pek de o denli olmadığını, hiç istemediğimiz, kendimizi çaresiz hissettiğimizde kurulan tuzakların aslında bizim yapıtımız olduğunu, mukadderat dediğimiz şeyin alnımıza o konutlarda, anne babalarımız ve birlikte yaşadığımız en yakınlarımız tarafınca yazıldığını vakit ortasında görüvermek nasıl bir his sanki, hiç düşündünüz mü?
OLAMAZ, O CANİ İÇİMİZDEN BİRİ
bir fazlaca kişiyi hunharca öldüren bir caninin aslında bize ne kadar benzediğini görür görmez içine düştüğünüz dehşeti hayal edebildiniz mi?
Ya da karşıtını söylesem, dünyanın en merhametli beşerinin bir anda tam bir caniye nasıl dönüşebildiğini görmeye ne dersiniz?
hayatın bana ortada bir gösterip oldukçaça kaçırdığı gerçekleri bir an evvel yazmayı, söylemeyi, göstermeyi niye bu kadar fazlaca istediğimi umarım anlatabilmişimdir.
İnsan bunları görmeye ve anlamaya başlayınca istiyor ki ömrün bu yüzünü herkes görsün ve anlasın. Anlasın ki, çocuklarımızın yazgısı hoş olsun.
BİZİ DAİMA YARALAR ŞEKİLLENDİRİYOR
Bizim toplumumuz epeyce farklı sosyokültürel ve sosyoekonomik düzeylerdeki insanlardan oluşuyor. Tıpkı ülkenin temelde hem birbirine fazlaca benzeyen tıpkı vakitte birbirinden çok farklı doğruları, farklı ömür alışkanlıkları, farklı dünya görüşleri olan insanlarıyız biz.
Her gün klinikte bu birbirinden epeyce farklı insanları dinlerken gördüm ki, ömrün kendine has bir adaleti var. İlahi adalet… Bunu, süratle akan ömrün ortasında oradan oraya koştururken bakılırsamiyor insan. Adaleti çabucak, o anda görmek istiyoruz ancak hayat bizim kadar telâşlı değil. O neyi, ne vakit yapacağını fazlaca daha düzgün biliyor.
Ödül de ceza da, duygularımız aracılığıyla geliyor bize. Her ne kadar tüm kararlarımızı aklımızı kullanarak aldığımızı sansak da, bu kararları bile birçok vakit, hislerimiz aracılığıyla bilinçdışımız aldırıyor bize. Hal bu biçimde olunca da, bizleri cezaya da, mükafata de götüren şahsen kendimiziz.
Aslında bizim mukadderatımız biz daha dünyaya gelmeden evvel yazılmaya başlıyor. Bizi kucağına almaya hazırlanan ya da hazırlanmayan, bizi dört gözle bekleyen ya da beklemeyen konutlarda açıyoruz gözlerimizi. O meskende büyüyor, şekilleniyor ve bize yanlışsız diye tanıtılan her şeye inanıyoruz. daha sonradan bir türlü değiştiremediğimiz, mukadderatımıza taraf veren katı çocukluk inançlarımız işte o meskenlerde bu biçimde kazınıyor zihnimize. Yeni yeni filizlenmeye başlayan hislerimiz ise o konutlarda şekilleniyor, besleniyor ya da budanıyor, yaralanıyor.
Yazgımızı de en epey o yaralar belirliyor. Bizi diktatör, önder, kahraman yapan da, ressam, müzisyen, bestekar, edebiyatçı, şair yapan da, bir caniye, katile dönüştüren de, ezilen, daima reddedilen, sevilmeyen, daima terk edilen, aşağılanan ya da isyan ettiren de işte daima bu yaralar…
HİSLERİMİZ BİR VİRÜS ÜZERE
O birinci çocukluk senelerında üzerimize yapışan olumlu ya da olumsuz enerjiyi sonrasındasında biz de etrafımıza yaymaya başlıyoruz.
Hislerimiz tıpkı bir virüs üzere salgın yapar. Biz gülüyorsak, insanların içine huzur yayılır. Şayet etrafa yaydığımız his öfkeyse, şiddetse, o denli periyotlarda şiddet kol gezer dünyamızda.
Bir bebek sevilmediği, istenmediği, bedel verilmediği, güvenebileceği bir sahibinin olmadığı bir dünyaya gözlerini açarsa, daha sonradan bu dünyaya güvenmesini, huzurla, keyifle, etrafa sevgi ve şefkat saçarak yaşamasını bekleyemeyiz. Hele bir de meskeninde şiddet gördüyse, aşağılandıysa, ya da şiddete tanıklık ettiyse, şiddet artık onun vazgeçilmez doğrularından ve alışkanlıklarından biri haline gelir.
Her şeyi var ise bile anne babası tarafınca muhtaçlık duyduğu sevgiyi, ilgiyi, pahası goremeyenler yani ihmal edilen çocuklar ise duygusal gereksinimlerini kimi zaman gereksiz alışveriş yapıp dolapları doldurarak, kimi zaman durmadan yemek yiyerek, kimi vakit de unsur kullanarak doyurmaya çalışırlar.
Doğduğumuz günden itibaren bir hayli birbirinden farklı his biriktiririz içimizde. Bu hisler, geçmişte her ne yaşadıysak onlardan tüten dumanlar üzeredir. daha sonraki hayatımızda bu dumanların kokusu hiç gitmez burnumuzdan. Sonunda geçmişte en sık yaşadığımız hislerle örülü bir hayat kurarız kendimize.
GEÇMİŞİNİ BİLEN GELECEĞİ GÖRÜR
Bize çocukluk acılarımızın bir benzerini yaşatacak şahısları gözünden tanır ve masraf ona âşık oluruz. Tesadüf deyip geçtiğimiz bir epeyce şey aslında tesadüf değildir. Hayat onu kendi ellerimizle buldurur bize.
ömrü düzgün yaşamak, memnun ve sevilen olmak her vakit bir umut, bir ışık arar kendine. İnsanların kendine olan inancını arttırmak, onlara umut vermek, kendilerini yeterli hissettirmek dünyanın en kolay işidir. Sıcak bir gülümseme, sevgi dolu bir dokunuş, onu beğendiğimizi, ona bedel verdiğimizi gösteren ufak tefek jestler bile insanın ruh halini bir anda değiştirebilir.
yıllardır ömrün sesinin bana söylemiş olduklerini sizlere aktarmayı neredeyse misyon haline getirmemin en kıymetli sebebi, kimi bahisleri şayet sizlere uygun aktarabilirsem geleceğimiz üzerinde tesirli olabileceğimize hem kendimizi, birebir vakitte yaşantımızı bir daha inşa edebileceğimize olan inancımdır. Geçmişimizi âlâ tanır, nereden, hangi şartlarda, hangi acılarla ve yaralarla bu günlere geldiğimizi bakılırsabilirsek esasen bu yolun bizi nereye götüreceğini bir falcı üzere bilebiliriz. Ömür şartlarımız değişse de ömrümüze hükümran olan hissin hangisi olduğunu bulabilmekse hakikate ermek kadar değerlidir.
Kendi gerçeklerimize erişebilmek, evvela diğerlerinin ne yaşadığını, bu noktaya nerelerden geldiğini, neler hissettiğini anlayabilmekten yani onlarla empati yapmaktan geçer. Yalnızca kendimizi değil, diğerlerinin kaygılarını, meselelerini, acılarını anlamaya çalışmak bile bu hakikate biraz daha yaklaştırır bizi. Diğerlerini beğenilen gördükçe, neyi, niye yaptığını anladıkça kendi problemlerimize da öteki bir gözle bakmayı öğrenir, gelişir, olgunlaşır, kendimize de daha sevecen ve müsamahayla bakmayı öğreniriz. Bir diğerini anlamak, bizi kendimize bir adım daha yaklaştırır, birden fazla vakit kızdığımız, çarçabuk eleştiriverdiğimiz, bir türlü tam beğenemediğimiz kendimize.
Benim kitaplarımdan televizyonlara uyarlanan dizilerin maksadı tam da bu aslına bakarsanız. Diğerlerini anlarken, oralarda bir yerlerde kendimizle karşılaşıvermek…
Sağlıklı ve hoş günlerde tekrar görüşmek umuduyla…
Hoşça kalın…
Sevgiyle kalın.”
“Kime aşık oluruz” başlıklı yazısında insanların kendilerine çocukluk acılarını yaşatacak bireylere aşık olduğunu lisana getiren Budayıcıoğlu, “Tesadüf deyip geçtiğimiz bir epeyce şey aslında tesadüf değildir. Bize çocukluk acılarımızın bir benzerini yaşatacak bireyleri gözünden tanır ve masraf ona âşık oluruz” sözlerini kullandı.
“Hayat onu kendi ellerimizle buldurur bize” diyen Budayıcıoğlu şunları kaleme aldı:
“senelerdır her gün akşama kadar birbirinden epey farklı insanların hayat öykülerini dinlerken, kimselere göstermedikleri iç dünyalarının rengârenk dehlizlerinde gezinirken insan şayet epey ister, epey dikkat eder ve kulak kesilirse, bir vakit daha sonra fazlaca uzaktan da olsa yaşamın sesini duymaya, onun kendine has bir lisanı ve matematiği olduğunu görmeye başlıyor.
Doğduğumuz konutların, yaşadığımız geçmişin, yakın münasebetlerimizin geleceğimizi nasıl şekillendirdiğini, doğduğumuz konutlarda bize öğretilen katı çocukluk inançlarımızın, o konutlarda aldığımız yaraların eline kalemi alıp mukadderatımızı nasıl bir bir yazdığını bir anda görüveriyor insan.
Kendi irademizle aldığımızı sandığımız kararların, yaptığımız seçimlerin pek de o denli olmadığını, hiç istemediğimiz, kendimizi çaresiz hissettiğimizde kurulan tuzakların aslında bizim yapıtımız olduğunu, mukadderat dediğimiz şeyin alnımıza o konutlarda, anne babalarımız ve birlikte yaşadığımız en yakınlarımız tarafınca yazıldığını vakit ortasında görüvermek nasıl bir his sanki, hiç düşündünüz mü?
OLAMAZ, O CANİ İÇİMİZDEN BİRİ
bir fazlaca kişiyi hunharca öldüren bir caninin aslında bize ne kadar benzediğini görür görmez içine düştüğünüz dehşeti hayal edebildiniz mi?
Ya da karşıtını söylesem, dünyanın en merhametli beşerinin bir anda tam bir caniye nasıl dönüşebildiğini görmeye ne dersiniz?
hayatın bana ortada bir gösterip oldukçaça kaçırdığı gerçekleri bir an evvel yazmayı, söylemeyi, göstermeyi niye bu kadar fazlaca istediğimi umarım anlatabilmişimdir.
İnsan bunları görmeye ve anlamaya başlayınca istiyor ki ömrün bu yüzünü herkes görsün ve anlasın. Anlasın ki, çocuklarımızın yazgısı hoş olsun.
BİZİ DAİMA YARALAR ŞEKİLLENDİRİYOR
Bizim toplumumuz epeyce farklı sosyokültürel ve sosyoekonomik düzeylerdeki insanlardan oluşuyor. Tıpkı ülkenin temelde hem birbirine fazlaca benzeyen tıpkı vakitte birbirinden çok farklı doğruları, farklı ömür alışkanlıkları, farklı dünya görüşleri olan insanlarıyız biz.
Her gün klinikte bu birbirinden epeyce farklı insanları dinlerken gördüm ki, ömrün kendine has bir adaleti var. İlahi adalet… Bunu, süratle akan ömrün ortasında oradan oraya koştururken bakılırsamiyor insan. Adaleti çabucak, o anda görmek istiyoruz ancak hayat bizim kadar telâşlı değil. O neyi, ne vakit yapacağını fazlaca daha düzgün biliyor.
Ödül de ceza da, duygularımız aracılığıyla geliyor bize. Her ne kadar tüm kararlarımızı aklımızı kullanarak aldığımızı sansak da, bu kararları bile birçok vakit, hislerimiz aracılığıyla bilinçdışımız aldırıyor bize. Hal bu biçimde olunca da, bizleri cezaya da, mükafata de götüren şahsen kendimiziz.
Aslında bizim mukadderatımız biz daha dünyaya gelmeden evvel yazılmaya başlıyor. Bizi kucağına almaya hazırlanan ya da hazırlanmayan, bizi dört gözle bekleyen ya da beklemeyen konutlarda açıyoruz gözlerimizi. O meskende büyüyor, şekilleniyor ve bize yanlışsız diye tanıtılan her şeye inanıyoruz. daha sonradan bir türlü değiştiremediğimiz, mukadderatımıza taraf veren katı çocukluk inançlarımız işte o meskenlerde bu biçimde kazınıyor zihnimize. Yeni yeni filizlenmeye başlayan hislerimiz ise o konutlarda şekilleniyor, besleniyor ya da budanıyor, yaralanıyor.
Yazgımızı de en epey o yaralar belirliyor. Bizi diktatör, önder, kahraman yapan da, ressam, müzisyen, bestekar, edebiyatçı, şair yapan da, bir caniye, katile dönüştüren de, ezilen, daima reddedilen, sevilmeyen, daima terk edilen, aşağılanan ya da isyan ettiren de işte daima bu yaralar…
HİSLERİMİZ BİR VİRÜS ÜZERE
O birinci çocukluk senelerında üzerimize yapışan olumlu ya da olumsuz enerjiyi sonrasındasında biz de etrafımıza yaymaya başlıyoruz.
Hislerimiz tıpkı bir virüs üzere salgın yapar. Biz gülüyorsak, insanların içine huzur yayılır. Şayet etrafa yaydığımız his öfkeyse, şiddetse, o denli periyotlarda şiddet kol gezer dünyamızda.
Bir bebek sevilmediği, istenmediği, bedel verilmediği, güvenebileceği bir sahibinin olmadığı bir dünyaya gözlerini açarsa, daha sonradan bu dünyaya güvenmesini, huzurla, keyifle, etrafa sevgi ve şefkat saçarak yaşamasını bekleyemeyiz. Hele bir de meskeninde şiddet gördüyse, aşağılandıysa, ya da şiddete tanıklık ettiyse, şiddet artık onun vazgeçilmez doğrularından ve alışkanlıklarından biri haline gelir.
Her şeyi var ise bile anne babası tarafınca muhtaçlık duyduğu sevgiyi, ilgiyi, pahası goremeyenler yani ihmal edilen çocuklar ise duygusal gereksinimlerini kimi zaman gereksiz alışveriş yapıp dolapları doldurarak, kimi zaman durmadan yemek yiyerek, kimi vakit de unsur kullanarak doyurmaya çalışırlar.
Doğduğumuz günden itibaren bir hayli birbirinden farklı his biriktiririz içimizde. Bu hisler, geçmişte her ne yaşadıysak onlardan tüten dumanlar üzeredir. daha sonraki hayatımızda bu dumanların kokusu hiç gitmez burnumuzdan. Sonunda geçmişte en sık yaşadığımız hislerle örülü bir hayat kurarız kendimize.
GEÇMİŞİNİ BİLEN GELECEĞİ GÖRÜR
Bize çocukluk acılarımızın bir benzerini yaşatacak şahısları gözünden tanır ve masraf ona âşık oluruz. Tesadüf deyip geçtiğimiz bir epeyce şey aslında tesadüf değildir. Hayat onu kendi ellerimizle buldurur bize.
ömrü düzgün yaşamak, memnun ve sevilen olmak her vakit bir umut, bir ışık arar kendine. İnsanların kendine olan inancını arttırmak, onlara umut vermek, kendilerini yeterli hissettirmek dünyanın en kolay işidir. Sıcak bir gülümseme, sevgi dolu bir dokunuş, onu beğendiğimizi, ona bedel verdiğimizi gösteren ufak tefek jestler bile insanın ruh halini bir anda değiştirebilir.
yıllardır ömrün sesinin bana söylemiş olduklerini sizlere aktarmayı neredeyse misyon haline getirmemin en kıymetli sebebi, kimi bahisleri şayet sizlere uygun aktarabilirsem geleceğimiz üzerinde tesirli olabileceğimize hem kendimizi, birebir vakitte yaşantımızı bir daha inşa edebileceğimize olan inancımdır. Geçmişimizi âlâ tanır, nereden, hangi şartlarda, hangi acılarla ve yaralarla bu günlere geldiğimizi bakılırsabilirsek esasen bu yolun bizi nereye götüreceğini bir falcı üzere bilebiliriz. Ömür şartlarımız değişse de ömrümüze hükümran olan hissin hangisi olduğunu bulabilmekse hakikate ermek kadar değerlidir.
Kendi gerçeklerimize erişebilmek, evvela diğerlerinin ne yaşadığını, bu noktaya nerelerden geldiğini, neler hissettiğini anlayabilmekten yani onlarla empati yapmaktan geçer. Yalnızca kendimizi değil, diğerlerinin kaygılarını, meselelerini, acılarını anlamaya çalışmak bile bu hakikate biraz daha yaklaştırır bizi. Diğerlerini beğenilen gördükçe, neyi, niye yaptığını anladıkça kendi problemlerimize da öteki bir gözle bakmayı öğrenir, gelişir, olgunlaşır, kendimize de daha sevecen ve müsamahayla bakmayı öğreniriz. Bir diğerini anlamak, bizi kendimize bir adım daha yaklaştırır, birden fazla vakit kızdığımız, çarçabuk eleştiriverdiğimiz, bir türlü tam beğenemediğimiz kendimize.
Benim kitaplarımdan televizyonlara uyarlanan dizilerin maksadı tam da bu aslına bakarsanız. Diğerlerini anlarken, oralarda bir yerlerde kendimizle karşılaşıvermek…
Sağlıklı ve hoş günlerde tekrar görüşmek umuduyla…
Hoşça kalın…
Sevgiyle kalın.”