kunteper
Member
CHP’li Ali Haydar Fırat’ın sahibi olduğu Politikyol haber sitesi müelliflerinden Soli Özel bugünkü köşesinde CHP Genel Lideri Kemal Kılıçdaroğlu’na yüklendi.
Soli Özel önümüzdeki seçimler için tartışılması gereken bahsin aday olabilir mi tartışmalarından evvel Kemal Kılıçdaroğlu’nun makamı hak edip etmediğinin olması gerektiğini tabir etti.
Soli Özel’in “Kemal Beyin Adaylığı” başlıklı yazısı şu biçimde:
“Bartın’daki kaza denemeyecek ve denmemesi gereken, Sayıştay raporuna bakınca da bahtla filan irtibatı olmayan iş cinayeti bu ülkedeki, devletin kimi ögelerinin uğraşlarına karşın süregelen devletsizliğin, insafsızlığın ve vicdansızlığın bir yeni tezahürüydü. Daha evvelki maden facialarında alınan tavırları, yargı süreçlerini de bilince son faciaya verilen reaksiyonlarda ve kullanılan lisanda devletin ve onu yönetmekten sorumlu olanların madenlerde çalışanlara hangi gözle baktıkları, onların hayatına ne ölçüde kıymet verdikleri bir defa daha anlaşılıyordu. Soma’da en çarpıcı biçimde görüldüğü üzere protesto etmeleri halinde vatan hainliğiyle de suçlanabilecek insanlardı maden çalışanları. hayatını kaybedenler ışık ortasında yatsınlar, hala göçük altında kalanlar da inşallah bir an evvel kurtarılırlar. Bu vesileyle Ümit Kıvanç’ın her vakit geçerli kalacak “16 ton” belgeselini de bir sefer daha anımsatmak isterim.
.
Bugün asıl tartışmak istediğim bahis aslında Kemal Kılıçdaroğlu’nun anlamsız bulduğum, anlamsızdan öte vakit içindeması açısından feci, içeriği açısından sıkıntılı, yapılış usulü açısından da yanlış bulduğum ABD seyahatinin akabinde onun mümkün Cumhurbaşkanı adaylığı.
“SORUMSUZLUK OLARAK GÖRÜYORUM”
Sonda söylenecek olanı başta söyleyeyim. Kemal Kılıçdaroğlu’nun önümüzdeki seçimlerde Cumhurbaşkanı olmasını yanlış, daha da ötesi ziyadesiyle riskli ve bu seçimlerin varoluşsal niteliğine uymayan bir sorumsuzluk olarak görüyorum. Kemal Bey’in Alevi olması benim açımdan onun bir öbür vakitte düşünülebilecek adaylığının en olumlu tarafı sayılabilirdi. Giderek Sünnileşen ve laik olduğu savındaki bir ülkede onun Cumhurbaşkanlığının, şayet kederimiz sırf kimlik problemleri olsaydı, sembolik açıdan kıymet biçilmez bir kıymet taşıyacağını düşünüyorum.
Ne var ki bu seçimlerdeki kaygımız ve tartışmamız gereken şey -oy alabilir mi alamaz mı tartışmalarına hiç girmeden- Kemal beyin bu makamı hak edip etmediği ya da en azından bu makama ulaşabilmek için gerekli niteliklere sahip olup olmadığı. Kendisinin efendi, düzgün, yumuşak, anlayışlı, namuslu bir kişi olması seçim kampanyasını sürdürebilmek ve seçimi kazanmak için kâfi sayılamayacağı üzere bunun üzerinden bir siyasi tartışma yapmaya kalkmak bugünün Türkiye’si açısından bana göre anlamsızdır. Siyasi tarihimizin muhtemelen en namuslu siyasetçisi olan Bülent Ecevit’in başbakanlık periyotları bu ülkede yolsuzlukların alıp başını gittiği, ülkenin de yanlışsız dürüst yönetilemediği periyotlar olmuştur.
“PARAŞÜTLE İNDİĞİ GENEL BAŞKANLIK…”
Asıl bakılması gereken Kemal Bey’in bir bakıma paraşütle indiği genel başkanlık makamına oturduktan daha sonra yaşananlar, partisinin siyasi kimliğine ne katkılar yaptığı ya da yapmadığı, bugünkü büyük uğraşa girerken partisine bir şevk, güç, “rant toplama sırası bize geldi” haricinde bir iktidar hırsı zerkedip edemediğidir. Güçlü ve sert geçecek bir çaba için, partinin o uğraşın gerektirdiği azme sahip olup olmadığı, “geliyor gelmekte olan” rehavetinin dışına çıkıp çıkamayacağı, bir örgüt olarak inandığı bir pahanın, uğruna her şeyi göze alabileceği bir “dava”sının bulunup bulunmadığı bugünkü ortamda asıl sorulması gereken sorulardır.
Bunlara CHP’nin kendi ortasında her bahiste canla başla çalışan, bir kısmını şahsen tanıdığım bir fazlaca kişiyi tenzih ederek diğer sorular da ekleyebilirim. CHP bir parti olarak dünyanın bugünkü haliyle ilgili 21. Yüzyıla uygun değerlendirmeler yapabilen, dünyaya söyleyecek kelamı olan, milletlerarası sistemde son 20 yıldır üst üste gelen krizlerin yol açtığı kabuk değişikliğinin niteliğini kavramakla kalmayıp özümseyebilmiş bir parti midir? CHP oligarklarının hakikaten bu biçimde bir kederi var mıdır? Yoksa şayet, niye yoktur? Türkiye için bir gelecek tasavvuru olmayan bireyler niye hala partide köşebaşlarını tutmaktadır?
CHP’nin üst üste yaşadığı ve kendisini destekleyenlere yaşattığı hayal kırıklıklarının, dijital sistemin iflası faciasının, Ankara’da kazanılmış bir belediye başkanlığı seçiminin çalınmasına seyirci kalınmasının, iki kere beğensek de beğenmesek de Cumhurbaşkanı adayı diye öne çıkardığı isimlere takviye vermemesinin hesabı verilmiş midir? Genel Liderin siyasi utanç tarihine kazınması gereken “anayasaya karşıt olduğunu biliyoruz ancak evet oyu vereceğiz” diyerek dokunulmazlıkların paspas edilmesine yeşil ışık yakmasının, anayasayı ve Meclis’i anlamsızlaştırmasının muhasebesi yapılmış mıdır? Kendisi bunun ayıbını nasıl taşımaktadır?
Bu partinin lideri son 11 yıldır Kemal Kılıçdaroğlu olduğuna göre kaybedilen tüm seçimlerin ve referandumların, referandumdaki hesabı sorulmamış “damgasız oy pusulası zarfı” rezaletinin, partinin kendi pahalarını yansıttığı düşünülebilecek ve topluma hitap edecek bir laik ve demokratik telaffuzun oluşturulmamasının sorumluluğu ondadır. CHP’nin toplumsal demokrat bir kimliğin gerektirdiği özellikleri taşıyan bir parti olamamasının, sınıfsal problemleri gündeme getirememesinin, bu ekonomik ortamda kitleye bunlar ülkeyi yönetebilir hissini yaşatamamasının, toplumu cezbedememesinin, kendi tabanını çantada keklik diye gördüğünden olsa gerek onları cesaretlendirecek, onlara umut aşılayacak rastgele bir telaffuz üretememesinin de.
Bunca hezimete rağmen istifa etmemesini, CHP’deki çürümüş bir delege yapısını değiştirmek için kılını kıpırdatmamasını, parti içi demokrasi diye bir kederinin olmamasını dürüstlük, tevazu, demokratiklik üzere özelliklerle nasıl bağdaştırabileceğimizi pek anlayamadığım üzere 2019 belediye seçimlerinde hakikat adayları bulup onlara dayanak vermesinin tüm bu sicili temizlediğini sanmıyorum.
ABD SEYAHATİNİN vakit içindeMASI
Gelelim ABD seyahatinin içeriğine değilse de vakit içindemasına. Bu seyahat sırasında Meclis meşum “dezenformasyon” yasasını tartışıyordu. CHP Genel Lideri birliklerinin başındaki bir kumandan üzere bu feci kanunun geçirilmesini engelleyecek bir çabayı gece-gündüz Meclis çatısı altında kalarak vermek, kürsüden gümbür gümbür bir konuşma yapmak yerine niye ABD’deydi? ABD ziyareti hayli gerekliydiyse sonrasındasında niye yapılamazdı? CHP’nin ikinci Genel Lideri İsmet İnönü 1954 seçimlerinde 33 kişilik parti kümesiyle, DP’nin ezici çoğunluğuna karşı inanılmaz bir çaba vermiş, iktidarı bunaltmıştı. Kemal Bey’in CHP’si bu biçimdesi bir kanunun oylamasında, kaybedileceği garantilenmiş bile olsa tam takım bulunmayı düşünemeyecek kadar eyyamcı, umursamaz ve sorumsuzdur.
Bu özellikler de lakin partisine siyasi güç veremeyen, ona uğraş azmi aşılayamayan, bakılırsav şuurunu partisinin her zerresine yerleştirmekte başarısız olmuş bir parti liderinin hanesine yazılabilir. bu biçimde bir siyasetçinin her türlü rezilliğin, usulsüzlüğün, şiddetin yaşanmasını beklediğim Başkanlık seçimi kampanyasını yönetmek için gereken niteliklere sahip olduğunu ben kendi hesabıma düşünmüyorum.
İktidar değişikliği isteyen birisi olarak bu niyetimde yalnız olmadığımı da sanıyorum.”
Soli Özel önümüzdeki seçimler için tartışılması gereken bahsin aday olabilir mi tartışmalarından evvel Kemal Kılıçdaroğlu’nun makamı hak edip etmediğinin olması gerektiğini tabir etti.
Soli Özel’in “Kemal Beyin Adaylığı” başlıklı yazısı şu biçimde:
“Bartın’daki kaza denemeyecek ve denmemesi gereken, Sayıştay raporuna bakınca da bahtla filan irtibatı olmayan iş cinayeti bu ülkedeki, devletin kimi ögelerinin uğraşlarına karşın süregelen devletsizliğin, insafsızlığın ve vicdansızlığın bir yeni tezahürüydü. Daha evvelki maden facialarında alınan tavırları, yargı süreçlerini de bilince son faciaya verilen reaksiyonlarda ve kullanılan lisanda devletin ve onu yönetmekten sorumlu olanların madenlerde çalışanlara hangi gözle baktıkları, onların hayatına ne ölçüde kıymet verdikleri bir defa daha anlaşılıyordu. Soma’da en çarpıcı biçimde görüldüğü üzere protesto etmeleri halinde vatan hainliğiyle de suçlanabilecek insanlardı maden çalışanları. hayatını kaybedenler ışık ortasında yatsınlar, hala göçük altında kalanlar da inşallah bir an evvel kurtarılırlar. Bu vesileyle Ümit Kıvanç’ın her vakit geçerli kalacak “16 ton” belgeselini de bir sefer daha anımsatmak isterim.
Bugün asıl tartışmak istediğim bahis aslında Kemal Kılıçdaroğlu’nun anlamsız bulduğum, anlamsızdan öte vakit içindeması açısından feci, içeriği açısından sıkıntılı, yapılış usulü açısından da yanlış bulduğum ABD seyahatinin akabinde onun mümkün Cumhurbaşkanı adaylığı.
“SORUMSUZLUK OLARAK GÖRÜYORUM”
Sonda söylenecek olanı başta söyleyeyim. Kemal Kılıçdaroğlu’nun önümüzdeki seçimlerde Cumhurbaşkanı olmasını yanlış, daha da ötesi ziyadesiyle riskli ve bu seçimlerin varoluşsal niteliğine uymayan bir sorumsuzluk olarak görüyorum. Kemal Bey’in Alevi olması benim açımdan onun bir öbür vakitte düşünülebilecek adaylığının en olumlu tarafı sayılabilirdi. Giderek Sünnileşen ve laik olduğu savındaki bir ülkede onun Cumhurbaşkanlığının, şayet kederimiz sırf kimlik problemleri olsaydı, sembolik açıdan kıymet biçilmez bir kıymet taşıyacağını düşünüyorum.
Ne var ki bu seçimlerdeki kaygımız ve tartışmamız gereken şey -oy alabilir mi alamaz mı tartışmalarına hiç girmeden- Kemal beyin bu makamı hak edip etmediği ya da en azından bu makama ulaşabilmek için gerekli niteliklere sahip olup olmadığı. Kendisinin efendi, düzgün, yumuşak, anlayışlı, namuslu bir kişi olması seçim kampanyasını sürdürebilmek ve seçimi kazanmak için kâfi sayılamayacağı üzere bunun üzerinden bir siyasi tartışma yapmaya kalkmak bugünün Türkiye’si açısından bana göre anlamsızdır. Siyasi tarihimizin muhtemelen en namuslu siyasetçisi olan Bülent Ecevit’in başbakanlık periyotları bu ülkede yolsuzlukların alıp başını gittiği, ülkenin de yanlışsız dürüst yönetilemediği periyotlar olmuştur.
“PARAŞÜTLE İNDİĞİ GENEL BAŞKANLIK…”
Asıl bakılması gereken Kemal Bey’in bir bakıma paraşütle indiği genel başkanlık makamına oturduktan daha sonra yaşananlar, partisinin siyasi kimliğine ne katkılar yaptığı ya da yapmadığı, bugünkü büyük uğraşa girerken partisine bir şevk, güç, “rant toplama sırası bize geldi” haricinde bir iktidar hırsı zerkedip edemediğidir. Güçlü ve sert geçecek bir çaba için, partinin o uğraşın gerektirdiği azme sahip olup olmadığı, “geliyor gelmekte olan” rehavetinin dışına çıkıp çıkamayacağı, bir örgüt olarak inandığı bir pahanın, uğruna her şeyi göze alabileceği bir “dava”sının bulunup bulunmadığı bugünkü ortamda asıl sorulması gereken sorulardır.
Bunlara CHP’nin kendi ortasında her bahiste canla başla çalışan, bir kısmını şahsen tanıdığım bir fazlaca kişiyi tenzih ederek diğer sorular da ekleyebilirim. CHP bir parti olarak dünyanın bugünkü haliyle ilgili 21. Yüzyıla uygun değerlendirmeler yapabilen, dünyaya söyleyecek kelamı olan, milletlerarası sistemde son 20 yıldır üst üste gelen krizlerin yol açtığı kabuk değişikliğinin niteliğini kavramakla kalmayıp özümseyebilmiş bir parti midir? CHP oligarklarının hakikaten bu biçimde bir kederi var mıdır? Yoksa şayet, niye yoktur? Türkiye için bir gelecek tasavvuru olmayan bireyler niye hala partide köşebaşlarını tutmaktadır?
CHP’nin üst üste yaşadığı ve kendisini destekleyenlere yaşattığı hayal kırıklıklarının, dijital sistemin iflası faciasının, Ankara’da kazanılmış bir belediye başkanlığı seçiminin çalınmasına seyirci kalınmasının, iki kere beğensek de beğenmesek de Cumhurbaşkanı adayı diye öne çıkardığı isimlere takviye vermemesinin hesabı verilmiş midir? Genel Liderin siyasi utanç tarihine kazınması gereken “anayasaya karşıt olduğunu biliyoruz ancak evet oyu vereceğiz” diyerek dokunulmazlıkların paspas edilmesine yeşil ışık yakmasının, anayasayı ve Meclis’i anlamsızlaştırmasının muhasebesi yapılmış mıdır? Kendisi bunun ayıbını nasıl taşımaktadır?
Bu partinin lideri son 11 yıldır Kemal Kılıçdaroğlu olduğuna göre kaybedilen tüm seçimlerin ve referandumların, referandumdaki hesabı sorulmamış “damgasız oy pusulası zarfı” rezaletinin, partinin kendi pahalarını yansıttığı düşünülebilecek ve topluma hitap edecek bir laik ve demokratik telaffuzun oluşturulmamasının sorumluluğu ondadır. CHP’nin toplumsal demokrat bir kimliğin gerektirdiği özellikleri taşıyan bir parti olamamasının, sınıfsal problemleri gündeme getirememesinin, bu ekonomik ortamda kitleye bunlar ülkeyi yönetebilir hissini yaşatamamasının, toplumu cezbedememesinin, kendi tabanını çantada keklik diye gördüğünden olsa gerek onları cesaretlendirecek, onlara umut aşılayacak rastgele bir telaffuz üretememesinin de.
Bunca hezimete rağmen istifa etmemesini, CHP’deki çürümüş bir delege yapısını değiştirmek için kılını kıpırdatmamasını, parti içi demokrasi diye bir kederinin olmamasını dürüstlük, tevazu, demokratiklik üzere özelliklerle nasıl bağdaştırabileceğimizi pek anlayamadığım üzere 2019 belediye seçimlerinde hakikat adayları bulup onlara dayanak vermesinin tüm bu sicili temizlediğini sanmıyorum.
ABD SEYAHATİNİN vakit içindeMASI
Gelelim ABD seyahatinin içeriğine değilse de vakit içindemasına. Bu seyahat sırasında Meclis meşum “dezenformasyon” yasasını tartışıyordu. CHP Genel Lideri birliklerinin başındaki bir kumandan üzere bu feci kanunun geçirilmesini engelleyecek bir çabayı gece-gündüz Meclis çatısı altında kalarak vermek, kürsüden gümbür gümbür bir konuşma yapmak yerine niye ABD’deydi? ABD ziyareti hayli gerekliydiyse sonrasındasında niye yapılamazdı? CHP’nin ikinci Genel Lideri İsmet İnönü 1954 seçimlerinde 33 kişilik parti kümesiyle, DP’nin ezici çoğunluğuna karşı inanılmaz bir çaba vermiş, iktidarı bunaltmıştı. Kemal Bey’in CHP’si bu biçimdesi bir kanunun oylamasında, kaybedileceği garantilenmiş bile olsa tam takım bulunmayı düşünemeyecek kadar eyyamcı, umursamaz ve sorumsuzdur.
Bu özellikler de lakin partisine siyasi güç veremeyen, ona uğraş azmi aşılayamayan, bakılırsav şuurunu partisinin her zerresine yerleştirmekte başarısız olmuş bir parti liderinin hanesine yazılabilir. bu biçimde bir siyasetçinin her türlü rezilliğin, usulsüzlüğün, şiddetin yaşanmasını beklediğim Başkanlık seçimi kampanyasını yönetmek için gereken niteliklere sahip olduğunu ben kendi hesabıma düşünmüyorum.
İktidar değişikliği isteyen birisi olarak bu niyetimde yalnız olmadığımı da sanıyorum.”