Karbulut
Member
Sabah Gazetesi muharriri Hıncal Uluç bugünkü köşesinde, Orhan Gencebay ve Ferhan Şensoy ile ilgili anısını yazdı ve Gencebay’la ilgili bilinmeyen bir gerçeği ortaya çıkardı.
ORHAN GENCEBAY, MOSKOVA’DA KONSERVATUVAR OKUDU
Hıncal Uluç’un yazısına şu biçimde devam etti.” Kaç yıl geçti ortadan hatırlamıyorum.. Bir kış gecesiydi ve şöminenin başında üç bireydik.. Ben, Orhan Gencebay ve Ferhan Şensoy.. Ferhan bizi bir ortaya getirmişti. Davetine biraz da hatır için katılmıştım.. Çabucak bütün oyunlarını izlemiş biri olarak onu kıramazdım ki.. “Biraz oturur, kalkarım” diye düşünüyordum giderken… Fakat aklımdan hayalimden geçmeyen, enfes, unutulmaz, kusursuz bir gece oldu.. Bir Ferhan anlatıyordu, bir Orhan.. Ben ortaya sorularımla girip sohbeti uzatmalarını sağlıyordum..
Ne anılardı ikisinin de anlattıkları.. İkisini de tanıdığımı sanıyordum, lakin hiç bir şey bilmediğimi fark ettim onları dinlerken… Orhan’ın Moskova’da konservatuvar okuduğundan haberim bile yoktu o ana kadar.. Ve o an, Amerikalı eşim Holly’nin, otomobilimizle bir yere giderken niçin vilayetle de Polis Radyosu’nu açıp, TRT’de yasak olan arabesk müzik dinlediğini de nihayet anladım. Tek sesli, yani bizim Modal Müziği sevmeyen Holly’nin kulakları arabeskteki fazlaca sesliliği fark ediyormuş meğerse.. Kökeninde Arap’ın yalellisi değil, Moskova Konservatuvarı olan müziği..
Tadı o denli damağımda kalmıştı ki, ayrılırken “Bu geceyi hiç değilse ayda bir yine edelim, ne olur” dedim..
Ve yenidenladık.. Hayır.. O toplantıyı değil, ömrü ertelemeyi yineladık.. Halbuki o yıllar seneler öncedenki toplantı Orhan’la ve Ferhan’la birinci ve son teğe bir, yüz yüze buluşmamızmış…”
ORHAN GENCEBAY, MOSKOVA’DA KONSERVATUVAR OKUDU
Hıncal Uluç’un yazısına şu biçimde devam etti.” Kaç yıl geçti ortadan hatırlamıyorum.. Bir kış gecesiydi ve şöminenin başında üç bireydik.. Ben, Orhan Gencebay ve Ferhan Şensoy.. Ferhan bizi bir ortaya getirmişti. Davetine biraz da hatır için katılmıştım.. Çabucak bütün oyunlarını izlemiş biri olarak onu kıramazdım ki.. “Biraz oturur, kalkarım” diye düşünüyordum giderken… Fakat aklımdan hayalimden geçmeyen, enfes, unutulmaz, kusursuz bir gece oldu.. Bir Ferhan anlatıyordu, bir Orhan.. Ben ortaya sorularımla girip sohbeti uzatmalarını sağlıyordum..
Ne anılardı ikisinin de anlattıkları.. İkisini de tanıdığımı sanıyordum, lakin hiç bir şey bilmediğimi fark ettim onları dinlerken… Orhan’ın Moskova’da konservatuvar okuduğundan haberim bile yoktu o ana kadar.. Ve o an, Amerikalı eşim Holly’nin, otomobilimizle bir yere giderken niçin vilayetle de Polis Radyosu’nu açıp, TRT’de yasak olan arabesk müzik dinlediğini de nihayet anladım. Tek sesli, yani bizim Modal Müziği sevmeyen Holly’nin kulakları arabeskteki fazlaca sesliliği fark ediyormuş meğerse.. Kökeninde Arap’ın yalellisi değil, Moskova Konservatuvarı olan müziği..
Tadı o denli damağımda kalmıştı ki, ayrılırken “Bu geceyi hiç değilse ayda bir yine edelim, ne olur” dedim..
Ve yenidenladık.. Hayır.. O toplantıyı değil, ömrü ertelemeyi yineladık.. Halbuki o yıllar seneler öncedenki toplantı Orhan’la ve Ferhan’la birinci ve son teğe bir, yüz yüze buluşmamızmış…”