celikci
New member
Yollar kapandığında ve otobüsler yön değiştirdiğinde, her gece eve yaklaşık iki mil yürüdüm ve her sabah geri yürüdüm. Bu bana gürültüden biraz kurtulma ve tıkanıklığı değerlendirme şansı verdi.
Dünyanın dikkatini en çok çeken görüntüler, binlerce kişinin protesto için akın ettiği hafta sonlarına aitti. Bu insanların çoğu, muhtemelen çoğu, siyasi bir açıklama yapmaktansa asi, kaçak bir sokak partisinin parçası olmakla daha çok ilgileniyor gibiydi.
Hafta içi sabahları çok daha gelişigüzel bir sahneydi. Temizlenmeyen kar, birçok caddeyi ve kaldırımı sinsice kayganlaştırdı. Dizel egzozu ve dökülen yakıttan oluşan keskin bir karışım havayı doldurdu. Protestocular erken kalkanlar değildi, bu da sokakları genellikle harap olmuş kamyonlar için ıssız, kaotik bir park yeri gibi gösteriyordu.
Ancak ablukanın 11. gününün sabahı olağandışı bir hareketlilik fark ettim. Trans-Kanada Otoyolu ile Quebec’e giden köprüler arasında normalde yoğun bir yol olan Kent Caddesi üzerindeydi. Kent’in büyük bir kısmı, lüks kat mülkiyetlerinden belediye konutlarına kadar değişen irili ufaklı konut bloklarıyla kaplıdır.
Önümüze bidonlar, katlanır sandalyeler ve protestocuların yolu kapatmak için bıraktıkları diğer küçük eşyalarla bir adam geldi. Muhtemelen geç kalkanları uyandırmak için kükreyen bir sesle, protestoculara kabullerini fazlasıyla aştıklarını ve gitme zamanının geldiğini bildirdi.
Sonunda, sokakları temizleme taktiklerinden ve şehirden defolun mesajını pekiştirmek için yoğun küfür kullandığından şikayet eden küçük bir protestocu grubu tarafından çevrelendi. Bir kadın hızla bir telefon çıkardı ve kayda başladı.
Onu uzaklaştırdıktan sonra, adam ve ben konuştuk. Bana, komşularının çoğu gibi, protestoların gürültüsü, kirliliği, rahatsızlığı ve genel olarak bozulması nedeniyle umutsuzluğa ve yorgunluğa sürüklenen bir federal yetkili olduğunu söyledi. (Bana adını verdi, ancak aylar sonra kayıtlarımda kimliğinin açıklanmasını kabul edip etmediği net değil.) Yanımızda yalpalayarak canlanan bir yarı kamyonun bakımsız motoru bir an için güneşi kötü kokulu bir bulutla kapladı. Siyah duman.
Dünyanın dikkatini en çok çeken görüntüler, binlerce kişinin protesto için akın ettiği hafta sonlarına aitti. Bu insanların çoğu, muhtemelen çoğu, siyasi bir açıklama yapmaktansa asi, kaçak bir sokak partisinin parçası olmakla daha çok ilgileniyor gibiydi.
Hafta içi sabahları çok daha gelişigüzel bir sahneydi. Temizlenmeyen kar, birçok caddeyi ve kaldırımı sinsice kayganlaştırdı. Dizel egzozu ve dökülen yakıttan oluşan keskin bir karışım havayı doldurdu. Protestocular erken kalkanlar değildi, bu da sokakları genellikle harap olmuş kamyonlar için ıssız, kaotik bir park yeri gibi gösteriyordu.
Ancak ablukanın 11. gününün sabahı olağandışı bir hareketlilik fark ettim. Trans-Kanada Otoyolu ile Quebec’e giden köprüler arasında normalde yoğun bir yol olan Kent Caddesi üzerindeydi. Kent’in büyük bir kısmı, lüks kat mülkiyetlerinden belediye konutlarına kadar değişen irili ufaklı konut bloklarıyla kaplıdır.
Önümüze bidonlar, katlanır sandalyeler ve protestocuların yolu kapatmak için bıraktıkları diğer küçük eşyalarla bir adam geldi. Muhtemelen geç kalkanları uyandırmak için kükreyen bir sesle, protestoculara kabullerini fazlasıyla aştıklarını ve gitme zamanının geldiğini bildirdi.
Sonunda, sokakları temizleme taktiklerinden ve şehirden defolun mesajını pekiştirmek için yoğun küfür kullandığından şikayet eden küçük bir protestocu grubu tarafından çevrelendi. Bir kadın hızla bir telefon çıkardı ve kayda başladı.
Onu uzaklaştırdıktan sonra, adam ve ben konuştuk. Bana, komşularının çoğu gibi, protestoların gürültüsü, kirliliği, rahatsızlığı ve genel olarak bozulması nedeniyle umutsuzluğa ve yorgunluğa sürüklenen bir federal yetkili olduğunu söyledi. (Bana adını verdi, ancak aylar sonra kayıtlarımda kimliğinin açıklanmasını kabul edip etmediği net değil.) Yanımızda yalpalayarak canlanan bir yarı kamyonun bakımsız motoru bir an için güneşi kötü kokulu bir bulutla kapladı. Siyah duman.