Venole
Active member
Daha hayli; inançlı bağlanma gerçekleştiremeyen, annesiyle telaşlı bağlanan, odası erken periyot ayrılan, çok gözetici tavır gösterilen, uzun müddetli ya da sık ayrılıklar yaşayan çocuklarda ve telaşlı yapıya sahip annelerin çocuklarında, bir de bebeklik devrinde çalışmak zorunda kalan annelerin çocuklarında gözlenen bir bozukluktur.
Ayrılık anksiyetesi bozukluğu 12 yaş altında, en sık saptanan anksiyete bozukluğudur.
3-4 yaşlarına kadar bir çocuğun anniçin ayrılmaya, anksiyete reaksiyonu vermesi çok olağandır. Bu yaş periyodunda çocuklar ayrılıklardan, soyut niyetlerin oluşturduğu belirsizliklerden, yalnızlıktan ve karanlıktan korkabilirler. Bu yaşadığı dehşetler bir bozukluk olduğu manasına gelmemelidir.
Zira çocuk gerçek ebeveyn tavırları ile ebeveynden ayrışması sağlandıkça, öbürleri ile bağlantı kurmayı öğrendikçe anksiyetesi ile başetmeyi öğrenir ve bu çeşit kaygıları çocuk büyüdükçe sönmeye başlar. Lakin çocukta ayrılma anksiyetesinin şiddetinin artması, anksiyetenin süreklilik göstermesi ve çocuktaki ahengin bozulması, Ayrılık Anksiyetesi Bozukluğu’nu akla getirmelidir.
Ayrılık anksiyetesi bozukluğu, rastgele bir ayrılığın olmadığı durumlarda; annenin çocuğuna karşı bağımlı yaklaşımı ve çocuğuna duyduğu kronik dertlerden ötürü çocuğunun kendisine eşlik etmesini istemesi ve çocuğunu dışarı çıkmaktan alıkoyması, çocuk okuldayken annesine ya da babasına fecî bir şey olacağından korkması ve bunu önlemek için konutta kalmak istemesi, çocuk meskenin haricinde başına müthiş bir şey geleceğinden korkması ve bir daha bunu önlemek için konutta kalmak istemesi ya da anne, çocuğu okuldayken başına müthiş bir şey geleceğinden korkması ve bu yüzden onu meskende tutmak istemesi halinde oluşabilir.
Aslında birden fazla vakit ayrılık anksiyetesi bozukluğu; bir ayrılık olmaksızın annenin dertli yapısından kaynaklı çocuğun ağır tasalar hissetmesi ile alakalıdır.
Bu en hayli okul öncesi periyotta ve ilkokulun erken periyotlarında karşımıza okul fobisi olarak çıkar ki aslında sorun, Ayrılık anksiyetesi bozukluğudur.
Okul fobisi yaşayan çocukların annelerinin en sık başvurduğu bağlantı tekniği kendi yokluğu ile çocuklarını tehdit etmeleridir. Örneğin; sözümü dinlemezsen annen olmayacağım, yemeğini yemezsen küserim, yaramazlık yaparsan konuttan giderim üzere çocuğa söylenen tehdit içerikli sözler çocukta ayrılık anksiyetesini başlatabilir.
Ya da ebeveynler içinde yaşanan tartışmalara şahit olan çocuk bu tartışmaların sorumlusu olarak kendini nazaranbilir, tartışma daha sonrası ebeveynlerden birinin konutu terk edebileceği korkusu yaşayabilir ve anne ile babanın birbirine küseceği fikirleri çocukta ayrılık anksiyetesini başlatabilir.
Son olarak; aile üyelerinden birinin hastalanması ve mevti ya da çocuğun hastalanması da ayrılık anksiyetesini başlatabilir.
Tedavi edilmeyen ayrılık anksiyetesi bozukluğunda gözlenen tasalar giderek yayılır ve şiddetlenir. Obsesyonlar gelişebilir, panik bozukluk oluşabilir, toplumsal fobi gelişebilir, özgül fobi görülebilir ve yaşadığı anksiyete yetişkinliğe gerçek taşınabilir. O niçinle bu biçimde bir sorunla karşı karşıya kalan ebeveynin vakit kaybetmeden bir uzmandan dayanak alması gerekir.
Ayrılık anksiyetesi bozukluğu 12 yaş altında, en sık saptanan anksiyete bozukluğudur.
3-4 yaşlarına kadar bir çocuğun anniçin ayrılmaya, anksiyete reaksiyonu vermesi çok olağandır. Bu yaş periyodunda çocuklar ayrılıklardan, soyut niyetlerin oluşturduğu belirsizliklerden, yalnızlıktan ve karanlıktan korkabilirler. Bu yaşadığı dehşetler bir bozukluk olduğu manasına gelmemelidir.
Zira çocuk gerçek ebeveyn tavırları ile ebeveynden ayrışması sağlandıkça, öbürleri ile bağlantı kurmayı öğrendikçe anksiyetesi ile başetmeyi öğrenir ve bu çeşit kaygıları çocuk büyüdükçe sönmeye başlar. Lakin çocukta ayrılma anksiyetesinin şiddetinin artması, anksiyetenin süreklilik göstermesi ve çocuktaki ahengin bozulması, Ayrılık Anksiyetesi Bozukluğu’nu akla getirmelidir.
Ayrılık anksiyetesi bozukluğu, rastgele bir ayrılığın olmadığı durumlarda; annenin çocuğuna karşı bağımlı yaklaşımı ve çocuğuna duyduğu kronik dertlerden ötürü çocuğunun kendisine eşlik etmesini istemesi ve çocuğunu dışarı çıkmaktan alıkoyması, çocuk okuldayken annesine ya da babasına fecî bir şey olacağından korkması ve bunu önlemek için konutta kalmak istemesi, çocuk meskenin haricinde başına müthiş bir şey geleceğinden korkması ve bir daha bunu önlemek için konutta kalmak istemesi ya da anne, çocuğu okuldayken başına müthiş bir şey geleceğinden korkması ve bu yüzden onu meskende tutmak istemesi halinde oluşabilir.
Aslında birden fazla vakit ayrılık anksiyetesi bozukluğu; bir ayrılık olmaksızın annenin dertli yapısından kaynaklı çocuğun ağır tasalar hissetmesi ile alakalıdır.
Bu en hayli okul öncesi periyotta ve ilkokulun erken periyotlarında karşımıza okul fobisi olarak çıkar ki aslında sorun, Ayrılık anksiyetesi bozukluğudur.
Okul fobisi yaşayan çocukların annelerinin en sık başvurduğu bağlantı tekniği kendi yokluğu ile çocuklarını tehdit etmeleridir. Örneğin; sözümü dinlemezsen annen olmayacağım, yemeğini yemezsen küserim, yaramazlık yaparsan konuttan giderim üzere çocuğa söylenen tehdit içerikli sözler çocukta ayrılık anksiyetesini başlatabilir.
Ya da ebeveynler içinde yaşanan tartışmalara şahit olan çocuk bu tartışmaların sorumlusu olarak kendini nazaranbilir, tartışma daha sonrası ebeveynlerden birinin konutu terk edebileceği korkusu yaşayabilir ve anne ile babanın birbirine küseceği fikirleri çocukta ayrılık anksiyetesini başlatabilir.
Son olarak; aile üyelerinden birinin hastalanması ve mevti ya da çocuğun hastalanması da ayrılık anksiyetesini başlatabilir.
Tedavi edilmeyen ayrılık anksiyetesi bozukluğunda gözlenen tasalar giderek yayılır ve şiddetlenir. Obsesyonlar gelişebilir, panik bozukluk oluşabilir, toplumsal fobi gelişebilir, özgül fobi görülebilir ve yaşadığı anksiyete yetişkinliğe gerçek taşınabilir. O niçinle bu biçimde bir sorunla karşı karşıya kalan ebeveynin vakit kaybetmeden bir uzmandan dayanak alması gerekir.